Konkurs "Moja piękna historia"

Redakcja
napisał/a: Redakcja 2010-09-13 09:03
Weź udział w naszym konkursie na najlepszą, inspirującą historię i wygraj jeden z 5 bonów na zakupy w butiku Reserved o wartości 500 zł każdy!

Do sklepów w całej Polsce weszła już najnowsza, supermodna kolekcja Reserved! Marzysz o szalonych zakupach i uzupełnieniu swojej szafy najnowszymi trendami?!

Mamy dla was 5 unikalnych bonów wartości 500 zł każdy, które możecie wykorzystać w dowolnym sklepie Reserved! Jak je zdobyć?

Napisz na naszym forum prawdziwą lub wymyślona historię o marzeniach i do dążeniu o nich, pokonywaniu własnych słabości i sukcesie, która będzie inspirująca, motywująca do działania i doda innym wiary, że każdy z nas ma nieograniczone możliwości. Wystarczy chcieć!

Historię umieść na naszym FORUM i załącz do wpisu swoje zdjęcie!

5 najlepszych autorek wyślemy na zakupy do Reserved!

Przeczytaj REGULAMIN KONKURSU
napisał/a: klaudia28 2010-09-13 12:13
Spełniłam moje marzenie stosunkowo niedawno, bo było to dokładnie 21. sierpnia tego roku. O tym dniu nie mogę zapomnieć choćby na chwilę, wciąż czuję ekscytację i radość, że udało mi się.
Wszystko zaczęło się dobrych kilka lat temu (ok. 7-8). Byłam jeszcze wtedy dziewczynką, miałam nieco ponad 10 lat. Od zawsze byłam i nadal jestem wielką fanką sportu, jednak od tej drugiej strony, bo jestem kibicem. Oglądam prawie każdy rodzaj sportu z wyłączeniem : sportów walki i żużla. Od dziecka fascynuje mnie siatkówka, kocham oglądać ten sport, a ostatnio nawet sama polubiłam granie:) Kiedy mam do wyboru mecz lub film, wyjście z przyjaciółmi itd., to przyznam szczerze w 90% sytuacji wygrywa siatkówka. Większości osób wyda się to dziwne, jednak to moja pasja. Najlepszą drużyną siatkarską ostatniego 10-lecia jest Brazylia. Wygrywają prawie wszystko. Właśnie od 7-8 lat jestem ich wielką kibicką, bo to co robią na boisku to coś wspaniałego. Oczywiście nasza drużyna narodowa jest na pierwszy miejscu w moim sercu, ale gdy tylko Brazylijczycy graja z jakąś inną reprezentacją jestem z nimi. Wpływ na to ma z pewnością kilku zawodników z tego zespołu, a największy siatkarz o imieniu Dante. Według mnie najlepszy w swoim fachu ze wszystkich. To właśnie jego dotyczy moje marzenie.
Tak się złożyło, że Dante był w Polsce w maju. Ja też tam byłam (zaledwie 2 dni przed moją maturą), ale było tam dużo osób, a on złożył 2-3 autografy i "uciekł". Nie udało się. W czerwcu dowiedziałam się, że reprezentacja Brazylii przyjedzie do Polski pod koniec sierpnia na Memoriał im. H.Wagnera. W tamtym czasie byłam przekonana, że nie będzie mnie w tym czasie w domu. Sytuacja się pozmieniała i cały sierpień miałam wolny. Stwierdziłam, że trzeba zrobić plakat, który sprawi, że mój wielki idol siatkarski, człowiek, którego zawsze oglądam z uśmiechem na twarzy do mnie podejdzie i podpisze się na zdjęciu. Czekało ono już od maja:) Zdeterminowana, do spełnienia jednego z najskrytszych marzeń, rozmyślałam nad tekstem na plakacie. Doszłam do wniosku, że aby bardziej zwrócić na siebie uwagę nie może być on w języku angielskim, tylko po portugalsku. Problem w tym, że nie znam portugalskiego. Udało się go rozwiązać stosunkowo szybko, a wszystko dzięki czatowi. Znalazłam na jednym z międzynarodowych czatów kilka osób, które mówią w tym języku i poprosiłam o przetłumaczenie krótkiego zdanie "Chodź do nas". Wolałam mieć pewność, że ktoś nie robi sobie żartu, dlatego spytałam parę osób. Dodatkowo sprawdziłam w słowniku. W internecie dostępny jest niemiecko -portugalski, z tym akurat nie było problemów, bo niemiecki to mój ulubiony język obcy. Teraz pozostało tylko znaleźć szablony liter (okazało się to o wiele trudniejsze od tłumaczenia) i powycinać napis. Zrobiłam go w kolorach flagi Brazylii:) Pozostało już tylko dojechać do Bydgoszczy na mecz i mieć nadzieję...
Mieszkam dosyć daleko od Bydgoszczy dlatego moja pobudka na mecze, które zaczynały się o 15, była o 3 rano. Z przyjaciółmi dojechaliśmy tam na szczęście bez żadnych problemów. Brazylijczycy grali w drugim meczu, dopiero po 17. Kiedy weszli na rozgrzewkę wraz z koleżankami, które pomagały mi trzymać plakat starałyśmy się zwrócić uwagę Dante. Widziałam jego wzrok na plakacie ,ale szybko go spuścił i później starał się nie patrzeć w naszą stronę. Zrobiło mi się trochę smutno, bo nie wiedziałam czy mu się to np. nie spodobało. Mimo tego nie poddawałam się i co jakiś pokazywałam go. Przy okazji zobaczyłam kilka uśmiechów jego kolegów z drużyny, gdy zobaczyli "venha a nos", czyli "chodź do nas " w swoim ojczystym języku.
Mecz się skończył szybką wygraną Brazylii 3-0, a Dante grał tego dnia świetnie. Zaraz przed końcem spotkania cała nasza 5 zeszła na dół do barierek, by móc mieć możliwość dostania autografu lub zrobienia sobie zdjęcia z siatkarzem. Większość z nich szybko udaje się do szatni. Moja jedyną nadzieją było uniesienie plakatu i czekanie na reakcję, człowieka , którego tak bardzo podziwiam od wielu lat. To co się stało przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Gdy tylko Dante zobaczył plakat uśmiechnął się, był to chyba najpiękniejszy uśmiech jaki w życiu widziałam, szczery i radosny. Zrobił gest w stylu, czy ma podejść. Starałam się ładnie uśmiechnąć również. Podszedł i podpisał moje zdjęcie jako pierwsze. Później, gdy rozdawał autografy cały czas na mnie spoglądał i się uśmiechał. W pewnym momencie, spontanicznie, poprosił o mój plakat, bo chciał go podpisać. Udał mi się zrobić z nim i moja przyjaciółką zdjęcie. Od tamtej pory, strasznie trudno jest mi się złościć, czy denerwować, bo na biurku stoi podpisane zdjęcie a na ścianie wisi plakat. Nigdy nie spodziewałam się, że uda mi się spełnić moje marzenie w 200%. Jak do tej pory był to najszczęśliwszy dzień w moim 19-letnim życiu!
napisał/a: halinaotta 2010-09-13 15:45
Moja historia zaczęła się 31 lat temu.Zawsze marzyłm o podróżach-szczególnie intrygował mnie Orient i jego bogata kultura.Koleżanki ze studiów robiły wszystko,aby wyjechac na Zachód,a ja snułam plany o zwiedzeniu Indii.Najpierw były to tylko mrzonki,potem udało mi się poznac dwoje wspaniałych ludzi,których marzenie było identyczne.Nie ważne,że ich nigdy wcześniej nie widziłam,nie ważne,że każde z nas studiowało na innych uczelniach w innych miastach..Pisanie długich listów/niestety nie było wtedy ani maili ani komórek/..Po jakimś czasie zaczęła kiełkowac nadzieja,że może coś z tego wyjdzie.Rozmowa z rodzicami.O dziwo zgodzili się- myślę,ze tylko dlatego,że byli przekonani,że nic z tego nie wyjdzie.Fakt,że w pewnym momencie wyglądało,że może wszystko spalic na panewce,bo czekałam strasznie długo na paszport/młodsze pokolenie pewno nie wie o czym ja mówię/Czekałam tak długo,że w pewnym momencie musiałam się zaszczepic przeciwko cholerze.Zrobiłam to,choc wciąż nie miałam paszportu i mogło się w sumie okazac,że i tak nie wyjadę.W końcu jednak udało się załatwic wszystkie formalności i nasz trójka wyleciała z W-wy do Bombaju.Przemierzyliśmy Indie od Bombaju do Kalkuty.Dwa wspaniałe miesiące poznawania innej kultury,ludzi ,zakątków.Piękna przyroda.Miałam nawet okazję kilka minut rozmawiac z Matką Teresą w Kalkucie.Zachwycałam się wszystkim:zapachami,smakami i pięknie poruszającymi się Hinduskami.Ich ruchy były jak taniec...Wtedy to zaczęłam marzyc o tym,aby kiedys móc tak się poruszac.Zaczęłam marzyc o tańcu.
Lata mijały.Wyszłam za mąż-dzisiaj 13-ego obchodzimy 30-ą rocznicę ślubu.Wychodziłam z mężem na zabawy,prywatki,ale wciąż gdzieś we mnie było marzenie o tańcu tak "na 100%".Pięc lat temu okazało się to mozliwe-mąż wyjątkowo łatwo dał się przekonac na kurs tańca i tak zaczęła się moja przygoda z tańcami latynoamerykańskimi,ale i z walcem,tangiem.Raz w tygodniu 1,30 na parkiecie,uczenie się nowych układów,kroków.Dla mnie ten czas to całkowite zrzucenie z siebie zmęczenia całego tygodnia.Mam nadzieję,że ta przygoda z tańcem będzie trwała jeszcze wiele.wiele lat..
napisał/a: ~Ona12345 2010-09-13 16:07
,,Życie to ciągłe pożądanie - im mniej pragnień, tym mniej życia"

Marzenia piękne i dobre nadają życiu barwę. Droga ku ich realizacji napędza ludzi do działania. Na bujaniu w obłokach się nie oszczędza.
Jestem niepoprawną marzycielką. Bardzo często zdarza mi się zatracać w swoim wyimaginowanym świecie. Potrafię kilka godzin spędzić na huśtawce, spoglądając w niebo i sycić duszę pełnią księżyca. Lubię niektóre z moich pragnień ``kalkowa`` na papierze w formie lirycznej bądź plastycznej.
Marzę o założeniu rodziny opartej na wzajemnej miłości i zaufaniu. Chciałabym wyjść za mąż za kogoś wyjątkowo inteligentnego, z dużym poczuciem humoru. Byłby przy mnie w najtrudniejszych chwilach, pozwalałby wypłakiwać się na ramieniu i znosiłby wszystkie humorki. Oczywiście, musiałby to być lojalny mężczyzna, żeby po kilku latach nie znalazł sobie innej wybranki. Co do dzieci, to jeszcze za bardzo się nad tym nie zastanawiałam. Ograniczę się w przyszłości do dwójki bądź trójki brzdąców. Metody wychowawcze zaczerpnęłabym od własnej mamy, ponieważ dzięki niej unikam kłopotów i bardzo dużo wiem o życiu. Pewnie wspólnie spędzony czas z taką rodziną przynosiłby wiele radości.
Marzę też, aby przyjaźń z Natalią przetrwała lata. Znamy się już bardzo długo i chyba żadna sytuacja nie mogłaby nas rozdzielić. Możemy pokazać, że pomimo odmiennych charakterów ludzie potrafią ze sobą współpracować. Dobrze, iż nie dochodzi między nami do konfliktów. Ewentualnie o jakieś drobiazgi po czym szybko wracamy do porozumienia. Wspaniałym uczuciem jest mieć u boku osobę, której można się zwierzyć, zaufać i pomóc.
Mam też całe mnóstwo takich zwyczajnych marzeń. Marzę o własnym mieszkanku,zobaczeniu kilku miejsc na świecie, ukończeniu studiów, płynnym posługiwaniu się angielskim. Wiele jest rzeczy, których chcę się nauczyć, np. jazda samochodem,zwyczajne rzeczy.Jest ich wiele, ale realizacja takich drobnych zamierzeń daje tyle satysfakcji.Jako kilkuletnia dziewczynka marzyłam o starszej siostrze, o byciu piosenkarką albo księżniczką i … o znalezieniu skarbu (przekopywałam nawet ogródek w jego poszukiwaniu).
Księżniczką raczej nie zostanę :) piosenkarką być już tez nie chcę,dążę do tych moich celów,które sobie wyznaczyłam,i nie martwię się porażką,to tylko dodaje mi siły.

Tak, pokrótce, wyglądają moje marzenia. Nie sposób tu napisać o wszystkim. Bo jutro może obudzić się we mnie jakieś nowe marzenie – całkiem drobne lub niezwykłe i wielkie – i to jest w życiu cudowne.
klauduss89
napisał/a: klauduss89 2010-09-13 17:53
Witajcie;)
moja historia o spełnieniu marzenia właśnie trwa... zaczęło się... hm, właściwie to nie wiem kiedy to się wszystko zaczęło. NURKOWANIE. Musiałam obejrzeć kiedyś dokument o nurkowaniu czy coś, w każdym bądź razie marzę o tym odkąd pamiętam. Odkąd pamiętam oczami wyobraźni widziałam siebie odkrywającą niesamowity, podwodny świat. Siebie oddychającą pod wodą bez żadnego problemu. Siebie, która stała się malutką częścią świata wody. Tak... jednak cały czas były to tylko marzenia. Byłam zajęta tyloma rzeczami, że zawsze mi to umykało, bo tu szkoła, matury, znajomi, studia... wiedziałam również, że to bardzo droga sprawa (zdobycie uprawnień, zakup sprzętu). Nie ukrywam, nie było mnie na to stać. Nie chciałam także prosić o cokolwiek rodziców, akurat budowali dom, oszczędzając pieniążki gdzie się tylko dało. Żyłam więc codziennością a moje marzenie gdzieś tam sobie drzemało...

Obecnie jest rok 2010, mam 21 lat, studiuję i pracuję. Zbieram pieniądze na wyjazd ze znajomymi do Egiptu. Wiem również, że Egipt to dostępny finansowo raj nurkowy:) W sierpniu wyruszamy. Na miejscu z ekscytacją wykupuję sobie nurkowanie na poziomie 10 metrów z instruktorem. Schodzimy pod wodę i nie mogę uwierzyć, że to się dzieje! Jestem zachwycona, dech zapiera mi w piersiach, chcę więcej! Kiedy wychodzę z wody, czuję, że ogarnia mnie wzruszenie. Rozmawiam z instruktorem, który mówi mi taką rzecz "Life is never easy for those who dream ... Believe that life is worth living and your believ will help create the fact" (tłum. życie nigdy nie będzie łatwe dla tych, którzy tylko marzą... uwierz, że życie jest warte przeżycia a Twoja wiara w to pomoże, żeby stało się to faktem). I już wiem, że będę nurkować...

Wróciłam do szarej Polski, ale z jakimś nowym spojrzeniem na świat. Zrozumiałam, że po to jest życie, aby realizować swoje marzenia. Nawet, jeśli wymagają czasu, pieniędzy, wyrzeczeń... Jeśli czegoś naprawdę się pragnie, wszystko można. Życie jest warte przeżycia!

Przed tygodniem rozpoczęłam kurs nurkowania na stopniu I-podstawowym :) Dzięki pieniążkom, które zostały mi z puli wakacyjnej. Przede mną jeszcze sporo wydatków (sprzęt nurkowy, pozostałe stopnie i specjalizacje) ale nurkowanie to moje marzenie, zajęcie, do którego mnie tak niesamowicie ciągnie, iż wiem, że jestem w stanie to zrobić!

POZDRAWIAM WAS CIEPŁO!
Klaudia - przyszły nurek!



Kasjana
napisał/a: Kasjana 2010-09-13 23:27
Witam serdecznie.
Moja historia jest prawdziwa... Zachęcam do lektury;)

Od dziecka czesałam lalki, mamę, siostrę oraz koleżanki... Dobrze się uczyłam w szkole podstawowej oraz gimnazjum. Duży wpływ miała na mnie moja siostra , która jest starsza ode mnie o 12 lat. Ona dziś ma tytuł magistra i świetną pracę.
Ja marzyłam o czymś innym... Marzyłam by być fryzjerką.
W moim mieście jedyną szkołą jaka mogła spełnić moje marzenie była Zasadnicza Szkoła Zawodowa.
Gdy przyszedł czas, kiedy to dokonuje się wyboru szkoły średniej cała rodzina była przekonana, że pójdę do najlepszego w mieście liceum i udam się w ślady siostry.
Było mi bardzo smutno, gdyż z jednej strony nie chciałam zranić rodziny, a z drugiej miałam szansę spełnić swoje marzenia.
Zawsze byłam z siostrą szczera- w końcu ona była moją drugą mamą , bo mnie wychowywała i jednocześnie przyjaciółką , której mogłam powiedzieć o wszystkim.
Więc powiedziałam jej o moich marzeniach, o tym , że nie chcę iść do liceum , a do szkoły zawodowej.
Siostra powiedziała " Idziesz po najniższej linii oporu- nie chce Ci się uczyć!!"
Zasmuciłam się.
Nie wiedziałam co mam zrobić- byłam skołowana.
Pomyślałam, że powiem mamie o moich marzeniach.
Mama dziś jest już na emeryturze , ale doskonale pamięta jak jej mama wysłała ją do szkoły krawieckiej do której moja mama nie chciała iść i przez to skończyła na produkcji w zakładzie państwowym.
Więc tak razem z mamą zadzwoniłyśmy do zakładów fryzjerskich z pytaniem o praktykę. Razem z mamą poszłam złożyć papiery do szkoły. To był nasz sekret! Miałam zostać fryzjerką!!
Niestety okazało się, że praktyka jest płatna, a moim rodzicom ledwo starczało do "dziesiątego". Do tego tata zachorował na raka i stracił pracę, a mama z przyczyn "redukcji" w zakładzie pracy została wysłana na zasiłek przedemerytalny. 2 tyś. złotych wydawało się ogromną sumą na raz.
I wtedy Pani u której miałam mieć praktyczną naukę zawodu widząc moje chęci i talent zaproponowała, że pieniążki, które miała dostać może dostać w ratach.
Rodzicom nie było lekko. Odmówili sobie remontu mieszkania, w ramach mojej nauki.
Lecz ich poświęcenie zostało docenione przeze mnie i siostrę, która była na "nie".

Chcę tu pokazać, że nie warto rezygnować z marzeń, bo każdy zasługuje na ich spełnienie! I z każdej sytuacji jest jakieś wyjście.

Dziś jestem wykwalifikowanym fryzjerem;)

I dziękuję Wam za to rodzice- gdyby nie wy nie spełniłyby się moje marzenia.

A a co do siostry, to właśnie jestem w Technikum Usług Fryzjerskich i mam w planach iść na studia;)

Także wszyscy są zadowoleni!!

Dziękuję Wam kochani rodzice!! Dziękuje...

Kasjana


napisał/a: domini77 2010-09-14 01:36
Pozwolicie, że dołączę i ja ze swoją historią;)

Moja opowieść zaczyna się dokładnie trzy lata temu. Dokładnie trzy lata wcześniej spełniło się jedno z moim marzeń, czyli zamieszkałam z mężem i synkiem w wymarzonym, wyczekanym M5. Do szczęścia brakowało mi tylko jednego - mojego męża.

Byliśmy małżeństwem już 12 lat. I chociaż było to małżeństwo z miłości, później urodził nam się synuś, zdobyliśmy własne M3, mieliśmy samochód a mąż rozkręcał świetnie prosperującą firmę to żyliśmy osobno. Każde zajmowało się swoimi sprawami. Ja domem i dzieckiem a mąż firmą i klientami. Kiedy ja sadziłam kwiaty na balkonie, mąż siedział w ogródku najlepszej restauracji w mieście ze swoimi klientami. Kiedy ja zaprawiałam kolejne weki, on jadł z kimś ważnym kolację. Kiedy ślęczałam nad chorym synkiem, on spał zmęczony w łóżku. Ale kiedy syn poszedł do szkoły i przybyło mi kolejnych obowiązków a w tym czasie mąż zaczął "zabawiać się" ze swoją księgową miarka się przebrała:(

W pierwszym odruchu miałam ochotę zabić. Później spakować i wystawić za drzwi. W końcu stwierdziłam, że sama jestem sobie winna. Wiecznie tylko dom, dziecko, zakupy, porządki, pomóc temu, tamtemu a wieczorem ledwie stałam na nogach. Wciąż z fryzurą sprzed 10 lat, w wyciągniętym dresie, bez makijażu i 20kg nadwagi po ciąży.
Gdybym była facetem sama na siebie bym nawet nie spojrzała. Tymczasem mąż zadbany, elegancki, z wiekiem coraz przystojniejszy. W swoich garniturach wyglądał lepiej od wielu gwiazd kina, do tego dobre kosmetyki, samochód i własna firma. On prawdziwy książę a ja kopciuszek.

Postanowiłam działać. Stwierdziłam, że kocham męża i że nie będę czekać, aż jakaś lafirynda mi go odbierze, tylko dlatego, że lepiej wygląda. W końcu jakby nie było w pewnym sensie zapracowaliśmy razem na wszystko a że trochę się pogubiliśmy to się przecież zdarza. O rozmiarze sprzed ciąży marzyłam ponad 7 lat i teraz miałam motywację, jak nigdy wcześniej, by zrealizować to marzenie. Łatwo nie było ale dobra dietetyczka i klub fitness na moim osiedlu zdziałały cuda. A ponieważ mąż był bardziej niż zwykle zapracowany, nawet nie miał kiedy zauważyć, że jego żona nosi już spodnie w rozmiarze 38 zamiast 44, pod płaszczem było to trudniej dostrzec. Wiosna nadeszła szybko i w ciągu zaledwie kilku tygodni "wskoczyłam" w piękną sukienkę w rozmiarze 36. Nawet syn zauważył, że ślicznie wyglądam. W tym czasie zmieniłam fryzurę, zaczęłam się malować i patrząc na fotki sprzed pół roku sama byłam sobą zauroczona.
I wtedy wrócił on. Mój mąż. Jego 3-miesięczny wyjazd dobiegł końca.

Mówiąc krótko na mój widok szczęka mu opadła. Trzy razy się pytał, czy to naprawdę ja?
Patrzył na mnie z zachwytem i chyba z miłością. Zaczął więcej czasu spędzać w domu. Więcej spraw powierzać swojemu zastępcy. Zaczęliśmy częściej gdzieś wychodzić, wyjeżdżać, spotykać się z dawnymi znajomymi. Ja wróciłam na studia. Michasiem zajęła się cudowna niania, która jest też naszą gosposią i częściowo przejęła moje domowe obowiązki. Chociaż przeszłam długą drogę, nie bez chwil załamania, zwątpienia, żalu i rozpaczy, wiem że było warto. Mam cudownego syna, za chwilę otwieram wymarzony salon kosmetyczny a mój mąż jest troskliwym mężem i okazuje mi to każdego dnia.

napisał/a: Agadia 2010-09-14 09:05
Agadia nigdy nie miała domu… Prawdziwego domu. Bo piękna duża willa była przecież własnością jej rodziców. Miała tam wszystko, czego duża zapragnie. … z rzeczy materialnych wszystko. Wanna z hydromasażem, plazma i mnóstwo innych bajerów wykraczających poza kategorię przeciętności. Ale Agadia czuła, że jest nieszczęśliwa. O czymś marzyła. Czegoś jej brakowało. Ci dwoje ludzi, identyfikujący się formalnie i biologicznie jako jej rodzice, od dawna pozbawieni byli jakichkolwiek uczuć. Tak mocno skoncentrowani na rozwoju własnej firmy, oduczyli się kochać. „Żyli ze sobą, lecz całkiem obok” – chciałoby się rzec słowami piosenki.
Agadia nie o takim domu marzyła… Pragnęła zwykłych ludzkich uczuć: miłości, ciepła, czasu na rozmowę. Jednak mimo tych duszonych w sobie pragnień, już wtedy postanowiła, że sama nigdy nie założy rodziny. Nie chciała mieć ani męża, ani dzieci. A może chciała tylko oszukać własne marzenia? Może to lęk przed własnymi uczuciami pokierował ją ku takich decyzji. Bo przecież wieczorami w łóżku, albo podczas bezsennych nocy marzyła o prawdziwej kochającej się rodzinie. Marzyła… bo jedynie na tyle było ją wtedy stać. Nie była sama. Miała partnera… No właśnie… „partner” to jedynie określenie, jakiego wtedy nie bała się używać. A jednak gdzieś w głębi serca, tak całkiem „po cichu” wstawiała go w rolę kochającego męża, troskliwego ojca. Ojca, który nie tylko potrafi przelać córce na konto wysokie kieszonkowe, ale potrafi porozmawiać z nią bez ciągłego pośpiechu, ciągłej bieganiny.
Z tych rozmyślań Agadię wyrwał dźwięk komórki, a na niej napis „M. dzwoni…”. Odebrała. Pamiętała, że umówieni byli na sierpniowy sobotni spacer. Spacer skłaniający do refleksji: co dalej z moim życiem? Gdzie moje marzenia?

(cdn…)
napisał/a: Agadia 2010-09-14 09:07
Agadia nigdy nie miała domu…
Prawdziwego domu. Bo piękna duża willa była przecież własnością jej rodziców. Miała tam wszystko, czego dusza zapragnie. … z rzeczy materialnych wszystko. Wanna z hydromasażem, plazma i mnóstwo innych bajerów wykraczających poza kategorię przeciętności.

Ale Agadia czuła, że jest nieszczęśliwa. O czymś marzyła. Czegoś jej brakowało. Ci dwoje ludzi, identyfikujący się formalnie i biologicznie jako jej rodzice, od dawna pozbawieni byli jakichkolwiek uczuć. Tak mocno skoncentrowani na rozwoju własnej firmy i na interesach, oduczyli się kochać. „Żyli ze sobą, lecz całkiem obok” – chciałoby się rzec słowami piosenki.

Agadia nie o takim domu marzyła… Pragnęła zwykłych ludzkich uczuć: miłości, ciepła, czasu na rozmowę. Jednak mimo tych duszonych w sobie pragnień, już wtedy postanowiła, że sama nigdy nie założy rodziny. Nie chciała mieć ani męża, ani dzieci. Nie chciała być jak jej mama.
A może chciała tylko oszukać własne marzenia? Może to lęk przed własnymi uczuciami pokierował ją ku takiej decyzji? Bo przecież wieczorami w łóżku, albo podczas bezsennych nocy marzyła o prawdziwej kochającej się rodzinie. Marzyła… bo jedynie na tyle było ją wtedy stać. Marzenia te były dla niej bardzo cenne i ważne, jednak wtedy jeszcze nie była w stanie ich zwerbalizować.

Nie była sama. Miała partnera… No właśnie… „partner” to jedynie określenie, jakiego wtedy nie bała się używać. A jednak gdzieś w głębi serca, tak całkiem „po cichu” wstawiała go w rolę kochającego męża, troskliwego ojca. Ojca, który nie tylko potrafi przelać córce na konto wysokie kieszonkowe, płaci za studia i kursy językowe, ale potrafi porozmawiać z nią bez ciągłego pośpiechu, ciągłej bieganiny.

Z tych rozmyślań Agadię wyrwał dźwięk komórki, a na niej napis „M. dzwoni…”. Odebrała. Pamiętała, że umówieni byli na sierpniowy sobotni spacer, podczas którego mieli łapać ostatnie promienie lata.
M. dzwonił, by jej o tym przypomnieć.
Czuła, że to będzie jeden z tych spacerów, skłaniających do refleksji: Co dalej? Gdzie moje marzenia? Spacer, podczas którego odpowiedź na jedno pytanie uruchamia lawinę nowych pytań...

Za trzy godziny przyjedzie po nią M.
I chociaż byli już razem dwa lata, to teraz - właśnie teraz - poczuła osobliwe uczucie w brzuchu... jakby łaskotanie... "Motyle w brzuchu po dwóch latach znajomości?" - zadała sobie w głowie retoryczne pytanie.
Chciała, bardzo chciała zatrzymać M. na dłużej. Ale nawet sama przed sobą bała się przyznać do tego. Nie bała się prawdy o sobie. Agadia bała się miłości - a raczej tego, że raz narodzona miłość może wygasnąć jak iskra. Wszakże na co dzień, patrząc na swoich rodziców, była świadkiem miłości - która przeminęła, więzi - która przybrała imię "wspólna firma" i "wspólne interesy".

[CENTER]***[/CENTER]

Ze spaceru Agadia wróciła z ... pierścionkiem na palcu i ... błogim spokojem w sercu. To był niezwykły spacer. Ale przecież od początku "coś" zapowiadało już tę niezwykłość.

"Tak" - było jej odpowiedzią na oświadczyny M. Jej zamknięte na siedem spustów serce otworzyło się.
Piękniejszych scen nie widziała nawet w najskrytszych marzeniach. Bo marzyła... Od zawsze, kiedy pamięta, marzyła o tym, by poznać smak prawdziwej miłości. Nie takiej, która przechodzi w przyzwyczajenie. Nie takiej z wyrachowania. Tylko prawdziwej.

Agadia czuje, że takiej miłości właśnie doświadcza od swojego M. Takim samym uczuciem go też darzy. Teraz Agadia nie boi się już swoich marzeń. To M. pomógł jej oswoić marzenia. Jest pełna nadziei na to, że M. pomoże jej urzeczywistnić te marzenia, które dopiero kiełkują gdzieś w głębi jej serca.
Bo wiara w marzenia dodaje skrzydeł.

Agadia marzy o prawdziwym domu, o rodzinie, o życiu, w którym niepotrzebne są substytuty uczuć...
[CENTER]***[/CENTER]

Historię tę dedykuję mojemu kochanemu M, który postawił drogowskaz na mojej drodze wiodącej ku spełnieniu marzeń i pokonywaniu słabości oraz lęków własnego serca.
[CENTER]***[/CENTER]
napisał/a: justynarojek 2010-09-14 11:54
Moja historia jest prawdziwa i mam nadzieję,że przywróci wiarę wszystkim kobietom w to,że z guzem można wygrać.


Czy zastanawiałyście się co czuje 17 letnia dziewczyna ,gdy słyszy ,że ma guza.Powiem Wam-lęk, strach, ból, przerażenie, zwątpienie i pytanie dlaczego ja.
Taką 17 latką byłam ja.Gdy dowiedziałam się,że ma guza poczułam z jedenej strony ulge ,że po latach męczarni w końcu wiemy co mi jest a z drugiej przerażenie bo co jeśli guz będzie złośliwy?Mój był tak ogromny ,że nie miałam czasu by się zaszczepić ani nawet by się psychicznie przygotować.Walczyłam o życie a w tej walce liczył się czas.Moja operacja trwała pare godzin a gdy się wybudziłam dowiedzialam się ,że guz byl już tak wielki ,że mógł lada moment pęknąć a wtedy moje szanase spadły by do zera.
Operacja jednak to pestka z tym co czekało mnie dalej: ból calego ciała, psychiczne rozbicie i długotrwałe czekanie na wynik, który miał zadecydować o moim życiu i dalszym leczeniu.Na szczęście dla mnie okazało się,że guz był niezłośliwy jednak by komórki się nie rozprzestrzeniały wycięto mi cały jajnik.
Na moje pytania czy zostane kiedyś mamą każdy z lekarzy kiwal głową z powątpiewaniem, nikt nie chciał dać mi nadzieji.Ja jednak stwierdziałam,że nie poddam się tak łatwo i zrobię wszystko by zostać mamą.
Dziś moja córeczka ma 2 latka a ja jestem najszczęsliwsza kobietą na ziemi.Mam kochajacego męża,zdrowe dziecko a sama wygrałam walkę z guzem. Tak wiec nigdy nie wolno się poddawać,zawsze jest jakieś światełko w tunelu i należy je tylko dostrzec.
Fakt po lekach przytyłam i to znacznie ale jakie to ma znaczenie, gdy się żyje i docenia się to życie.
Moja rada dla Was -cieszcie się życiem, doceniajcie zarówno je jak i drobne przyjemności i badajcie się.
Uwierzcie marzenai się spełniaja i aj jestem tego doskonałym przykładem , o chwila, gdy dowiedziałam się że zostanę mamą była najpiękniejszą w mym życiu
napisał/a: monludki5 2010-09-14 13:00
Czy moja historia jest inspirująca? Nie mnie osądzać. W każdym razie mam nadzieję, że dzięki niej wiele osób nabierze przekonania, iż "Świat stoi otworem, wyciągnij swe ręce, im dalej wyciągasz, tym osiągasz więcej...."
Jako mała dziewczynka byłam dzieckiem najszczęśliwszym pod słońcem. Miałam ukochaną Babcię, która zrobiłaby dla mnie wszystko. Dziadka, który zaniósł by mnie na rękach do samego Nieba i Rodziców, którzy mimo zmęczenia zawsze mieli dla mnie czas.
Czułam się jak gwiazdeczka.. Byłam szczęśliwa mogąc nasłuchiwać śpiewu skowronka i plotąc wianki z chabrów choć tak naprawdę niewiele miałam czasu na to, by się tym wszystkim cieszyć.
Pochodzę z maleńkiej wsi. Rodzice są rolnikami i pracują od świtu do późnego wieczora. I ja również - od najmłodszych lat- pomagałam Im na roli. Nie było łatwo. Trzeba było dźwigać ciężkie wiadra wypełnione po brzegi kamieniami i na kolanach przerywać buraki. Do tego mogłam też zapomnieć o wakacjach bo na ten właśnie czas przypadały żniwa.
Starałam się jednak nie skarżyć.. a podczas wykonywania tych wszystkich obowiązków miałam czas na rozmyślania.. Marzyłam sobie wtedy jak to będzie gdy dorosnę. Chciałam wierzyć w to, że będą potrafiła dać innym dzieciakom ze wsi odrobinkę radości. Miałam już w oczach ich roześmiane twarzyczki.
Dlaczego? Bo wiedziałam jak czują się dzieciaki, które wysłuchują opowieści innych dzieci na temat tego jak to zbierały z Mamą muszelki na nadmorskiej plaży albo też spacerowały z Tatą górskimi szlakami. O czym ja mogłam opowiedzieć? :( No właśnie..
Mimo to czerpałam radość z tego, iż mogłam pomagać Rodzicom i przy okazji spędzać z Nimi mnóstwo czasu.
Teraz wciąż jestem im wierna - pomagam ile mogę. Choć sama mam własną Rodzinkę - Męża i Najkochańszego pod słońcem Syneczka ( jeszcze jako dziecko obiecałam sobie, że swojemu Maluszkowi pokażę świat. Mikołaj ma pół roku a zobaczył już morze .. był też na mazurach - wszystkie te chwile uwieczniam na zdjęciach).
Tato został Sołtysem . A ja dzięki temu mogę DZIAŁAĆ.W jaki sposób? Wystarczyła odrobinka odwagi i kreatywności! Pewnego dnia pomyślałam, że fajnie byłoby zorganizować jakiś piknik dla Dzieciaków. Tak, by cieszyć się ich uśmiechem bo przecież "gdy śmieje się dziecko, to śmieje się cały świat". Miejsce jest - boisko przy wiejskiej sali , które z pomocą Taty i unijnych dotacji doprowadziliśmy do porządku. Miałam też zaprzyjaźnionego muzyka, który bardzo chętnie zagrałby dla dzieciaków zupełnie za darmo. Ale chciałaby, by to nie był zwyczajny piknik. Te Maluchy pochodzą z naprawdę biednych rodzin. Często patologicznych. Czasami bywa tak, że ich Rodzice zastanawiają się czy kupić dziecku zeszyt do szkoły, czy też lepiej te dwa złote przeznaczyć na chleb. Chciałam móc im coś ofiarować. Spisałam więc całą listę firm, które produkują dziecięce ubranka, buciki, zeszyty i artykuły szkolne. Telefon w dłoń i.. ehh.. obdzwanianie wszystkich tych firm zajęło mi ponad tydzień. Wszyscy obiecywali, że odezwą się za jakiś czas.
Niestety niewielu z nich dotrzymało słowa ale.. przezornie podawałam wszystkim adres Taty. I co się okazało? Że jest wiele osób, które chciały wspomóc moją akcję. Zebrałam sporo ubranek , bucików , zabawek , słodyczy.. Byłam zachwycona tym, że będę mogła ofiarować coś tym Dzieciaczkom.
Pierwszy piknik odbył się trzy lata temu. Dzieci bawiły się tańcząc w kółeczku. Zorganizowałam mnóstwo konkursów ze skromnymi nagrodami. Ale przede wszystkim Maluchy miały okazję spędzić trochę czasu na zabawie z Rodzicami. Udało się! po wakacjach mogły opowiedzieć w szkole, że tańczyły z Mamą i śpiewały z Tatą, że wzięły udział w podchodach, że uczył się wyszywać i robić kartki.
Od tego czasu organizuję dla Nich cykliczne spotkania. Okazuje się , że wystarczy tak niewiele, by wywołać uśmiech na twarzyczce dziecka. Nie zawsze obdarowuję Je prezentami. Ale wybieramy się razem na grzyby do lasu, przygotowujemy przedstawienia, oglądamy bajki.. To wystarcza..
Dzięki dobrym sercom wielu osób wzięłam pod swoje skrzydła jeszcze inne dzieci. Chciałabym założyć fundację dla Maluszków pokrzywdzonych przez życie. I nie chodzi mi tutaj o Dzieci, które pochodzą z rodzin rolników. Mam raczej na myśli Pociechy, na które Bóg zesłał ciężką chorobę. Z pomocą darczyńców mam zamiar spełniać ich marzenia.
i to jest teraz moim celem - dawanie siebie innym. NIe ma nic cudowniejszego niż maleńkie rączki oplatające moją szyję w radosnym uścisku. Ja wiem, że "hojność nie polega na tym by dawać wiele, leczy by dawać w odpowiednim czasie".
Często ludzie są okrutni. sama tego doświadczyłam. Nie byłam nigdy pięknością z pierwszych stron gazet. Zawsze miałam zbyt wiele ciałka i choć wcale mi to nie przeszkadzało, to jednak mam przykre wspomnienia związane z czasem podstawówki. Miałam przez to potworne kompleksy aż do dnia, w którym zrozumiałam, że najważniejsze jest serce. Od tej pory na złośliwe uwagi kolegów odpowiadałam spokojnie, aczkolwiek rzeczowo nie pokazując, iż ich słowa mnie ranią. Mój sposób zaczął działać a ja wciąż nabierałam sił i wiary w siebie:)
Do tej pory na brak ciałka nie narzekam a jednak nie myślę stereotypowo:) Gdyby tak miało być to musiałabym myśleć o związku z moim mężem choćby jak o "Flipie i Flapie" ( On wysoki i baaaardzo szczupły - wręcz chudy. a ja.. wesolutkki pulpecik:))
No ale po co zmieniać coś na siłę, skoro Ten z Góry pchnął nas ku sobie . Ba! dał nam jeszcze cudowne DZieciątko.
Wiecie jakie jest moje motto? "carpe diem". Ja biorę z tego życia garściami. Kurcze! ono jest za krótkie , żeby je zmarnować. Obowiązki - to podstawa! Ale jeżeli damy sobie szansę - nie zamykając się w mrocznych myślach o tym jak to nam źle - będziemy mogli zachować także te radosne wspomnienia. Doprawdy warto myśleć o innych. Spróbujcie. a nie pożałujecie. Nagle cały świat będzie się do Was uśmiechał. Postawcie sobie cele! i żyjcie od osiągnięcia jednego do rozpoczęcia działania w celu wykonania drugiego zadania. Cieszcie się każdą chwilą a Wasza życiowa historia na pewno będzie tą najpiękniejszą!!! :)
napisał/a: anitan222 2010-09-14 17:24
Mam na imię Anita i za pół roku skończę 30 lat. Ponad ćwierć wieku już za mną, a w tym jakieś 20 lat ciągłej walki z nadwagą. Zawsze byłam pulchnym dzieckiem, choć tak naprawdę nie wiem dlaczego, bo w domu mama zawsze chudo gotowała, gdyż sama ciągle się odchudzała, a za słodyczami też nigdy nie przepadałam. Gdy osiągnęłam pewien stały wzrost, czyli moje obecne 168 cm, a było to dość dawno temu, wskazówki mojej wagi nigdy nie przekroczyły w dół liczby 68, choć tak marzyłam o wadze 65 kg. Masa mego ciała zawsze oscylowała w granicach 70-75 kg. Zawsze uważałam się za grubą i nieatrakcyjną. Nikt się mną nie interesował. Mnie zaś interesowały wszelkie możliwe diety-cud. Stosowałam chyba wszystkie. Efekty niestety były prawie zawsze krótkotrwałe. Chudłam i znowu tyłam.
Gdy miałam 22 lata przeprowadziłam się do Gdańska na studia. I poznałam mego obecnego męża. Zakochałam się. Powszechnie mówi się, że zakochani żyją tylko miłością i nawet jedzenie może dla nich nie istnieć. W moim przypadku to się nie sprawdziło. Miłość faktycznie sprawiła, że nie patrzyłam na nic realnie. Po raz pierwszy w moim krótkim życiu zapomniałam o odchudzaniu, dietach, liczeniu kalorii i uważaniu na to, co jem. Nigdy wcześniej to mi się nie przydarzyło. Nawet nie wiem kiedy moja waga wzrosła do niemal 90 kg. Gdy w czasie badań lekarskich lekarz oświadczył mi ile ważę - przeżyłam szok. Niby widziałam, że ubrania robią się coraz mniejsze, ale jakoś odpychałam to od siebie. W grudniu 2003 postanowiłam schudnąć, choć nie wierzyłam, że mi się uda. Zaczęłam stosować kolejną dietę. Niestety przez miesiąc moja waga drgnęła zaledwie o kilogram. Byłam załamana. Wiedziałam, że żeby coś zmienić muszę zacząć systematycznie ćwiczyć. W lutym 2004 kupiłam swój pierwszy karnet na siłownię i po pierwszej wizycie w klubie fitness, zaczęła się moja miłość do ćwiczeń. Przez prawie rok chodziłam na siłownię 5x w tygodniu. Do kwietnia schudłam 13kg. Kolejne 5kg rozłożyło się na kolejne miesiące i tak we wrześniu warzyłam 70 kg. Po roku ograniczyłam chodzenie na siłownię, niestety z braku czasu, do 3-4 razy w tygodniu. Powinnam wspomnieć, że te 18 kg, które straciłam nie były wspomagane jakąś konkretną dietą. Po prostu starałam się zdrowiej odżywiać, ale nie zrezygnowałam całkowicie ze słodyczy, czy nawet z fast-foodów. Od czasu do czasu pozwalam sobie na pizzę, czy batona. Po stracie 18kg moja waga stanęła na rok. Przez ten czas, cały czas ćwiczyłam. W lutym 2005 roku dostałam w prezencie rowerek stacjonarny, na którym do tej pory jeżdżę codziennie. We wrześniu 2005 roku mój ukochany poprosił, żebym wyszła za niego za mąż. Postanowiłam, że chcę pięknie wyglądać w sukni ślubnej i muszę stracić jeszcze parę kilogramów. Zaczęłam od października. Oprócz ćwiczeń zastosowałam dietę 1500 do 1700 kalorii dziennie. Nigdy jednak nie zabraniałam sobie absolutnie wszystkiego, jadłam wszystko, na co miałam ochotę, ale w rozsądnych ilościach. Gdy człowiek odmawia sobie tego, co lubi, wówczas zaczyna się złościć i traci motywację do odchudzania. Ja zbyt wiele lat odmawiałam sobie wszystkiego i postanowiłam zmienić swoje postępowanie. Od października schudłam kolejne 12 kg, a więc w sumie ważę o 30 kg mniej. Osiągnęłam wagę, o jakiej nigdy nie śmiałam nawet marzyć. Ważę 60 kg i noszę 38 rozmiar ubrań. Kiedyś miałam problem z garderobą, bo w Polsce jest niewiele sklepów, które oferują fajne ubrania dla młodych ludzi w rozmiarze 44. Teraz moje problemy się skończyły, a ja czuję się najszczęśliwszą osobą na świecie, tym bardziej, że mam przy sobie ukochanego mężczyznę, który kochał mnie i dla którego byłam najpiękniejsza, nawet gdy ważyłam 90 kg. W sierpniu 2006 roku mogłam założyć przepiękną suknię w rozmiarze w dużo mniejszym rozmiarze.
Do tej pory codziennie ćwiczę i staram się zdrowo odżywiać i cały czas utrzymują tak ciężko wywalczoną wagę.
Marzenia się spełniają. Trzeba tylko mieć w sobie wiele siły, samozaparcia, wytrwałości, a przy sobie osobę, która cię wspiera na każdym kroku.