II edycja konkursu literackiego "Chwile uniesienia"

Redakcja
napisał/a: Redakcja 2009-01-22 11:05
Marzysz o karierze pisarki? Zadebiutuj na Polki.pl, znowu masz szansę. Śliczna bielizna dla najlepszego opowiadania!

Uwielbiasz pisać i czujesz, że masz do tego talent? A może po prostu sprawia Ci to ogromną radość? Jeśli masz głowę pełną pomysłów nie pisz więcej do szuflady!

Ogłaszamy konkurs na najlepszą historię erotyczną! Puść wodzę fantazji i napisz opowiadanie z lekką dozą pikanterii.

Najwyżej ocenione opowieści nagrodzimy publikacją na Polki.pl i szansą na zaistnienie jako autorka.
Tym razem autor najlepszego opowiadania dostanie seksowną bieliznę firmy "Kinga".



Nie musisz się ograniczać! Jeśli opowiadanie będzie długie, pojawi się w serwisie w odcinkach. Warunkiem uczestnictwa jest zgłoszenie do konkursu ukończonej wersji pracy.

Aby wziąć udział w konkursie umieść swoje opowiadanie na naszym forum!


Prace na konkurs mogą być nadsyłane anonimowo. W wypadku wygranej laureatka sama zadecyduje, czy chce ujawnić swoją tożsamość i pochwalić się swoim opowiadaniem. Chwytaj za pióro i pokaż co potrafisz!

Najciekawsze opowiadania będa wyłaniane sukcesywnie co tydzień. Na koniec konkursu z cotygodniowych laureatów wybrany zostanie zwycięzca, który otrzyma nagrodę rzeczową.

-------------------------------------------------
Laureatem pierwszego tygodnia konkursu (29.01.2009) jest FreakQueen
Gratulujemy!
-------------------------------------------------
Laureatami drugiego tygodnia konkursu (5.02.2009) są ~Di, Malwika i Aszka
Gratulujemy!
-------------------------------------------------
Laureatami trzeciego tygodnia konkursu (12.02.2009) jest papryCZka
Gratulujemy!
-------------------------------------------------
Laureatami czwartego i ostatniego tygodnia konkursu (19.02.2009) jest janka
Gratulujemy!
-------------------------------------------------

Zwycięzcą konkursu, który otrzymuje zestaw zmysłowej bielizny jest FreakQueen, gratulujemy!

Zasady konkursu:

1. Konkurs zostanie przeprowadzony na forum serwisu polki.pl w terminie od 22 stycznia do 19 lutego 2009 r.
2. Prace będą oceniane przez konkursowe jury złożone z Redakcji serwisu www.polki.pl.
3. Nagrody trafią do osób, których prace jury oceni najwyżej.
4. Jury podejmie decyzję dotyczącą zwycięzców 23 lutego 2009 i prześle informacje do osób nagrodzonych na ich prywatne skrzynki na forum z prośbą o podanie adresu wysyłki nagród. Wyślemy je pocztą niezwłocznie po uzyskaniu danych adresowych zwycięzców.
5. Prawa autorskie majątkowe do prac nadesłanych przez uczestników konkursu powinny należeć do uczestników konkursu. Uczestnicy konkursu ponoszą pełną odpowiedzialność wobec Organizatora w przypadku zgłoszenia przez osoby trzecie roszczeń z tytułu naruszenia ich praw wskutek wykorzystania przez Organizatora tekstów zgodnie z niniejszym Regulaminem.
6. Zgłoszenia muszą być unikalnymi treściami, stworzonymi specjalnie na potrzeby danego konkursu. Teksty, które dostępne są już w internecie, na innych serwisach będą dyskwalifikowane.
7. Wszelkie zgłoszenia nieprawidłowości i naruszenia zasad konkursowych należy zgłaszać na redakcyjną skrzynkę forumową do dnia poprzedzającego rozwiązanie konkursu. Po tym terminie Jury nie będzie takich zgłoszeń brać pod uwagę.
freakqueen
napisał/a: freakqueen 2009-01-26 20:54
Intymność

Serce, żadnego innego mężczyzny nie biło tak szybko. Pompując krew, wyprowadzało z równowagi moje palce, które nieporadnie próbowały rozpiąć Ci koszulę.
Posadziłeś mnie na blacie, całowałeś, wydychałeś powietrze wprost na moją szyję i na milisekundy odsuwałeś się, by spojrzeć mi w oczy.
Upewnić się, że możesz? A może, upewnić się, że nadal tu jestem? Że to wszystko nie jest conocnym snem.
Zaczęło się niewinnie. Jak dzieci we mgle łudziliśmy się że wszystko skończy się na kilku miłych gestach przykrywających codzienną samotność. Że po wszystkim wrócimy do swoich domów z miłym wspomnieniem tego, co wydarzyło się kilka godzin temu. Wrócimy do swoich spraw. Do ludzi. Do zwykłych codziennych zajęć.
Naiwnie wierzyliśmy w to wszystko, jak dzieci wierzą, że pewnego dnia, w grudniu, pod poduszki prezenty wkłada duży, czerwony pan z wielkim brzuchem i białą brodą.
Ani razu nie powiedzieliśmy sobie, o czym myślimy. A przecież teraz ani Ja, ani Ty nie przyznamy się, kto i czego chciał i chce naprawdę.
W odstępie kilku grzesznych minut potargałeś mi rajstopy by zachłannie dobrać się do moich ud. Całowałeś je, lizałeś a ja syczałam, co jakiś czas zwilżając usta.
Nie mogłam się oprzeć. Dłonie z guzików koszuli szybko powędrowały na twój pasek.
Ugryzłeś mnie w szyję, jak wtedy, kiedy nie wiedząc o tym zaczęliśmy nasz romans.
Nie mogłam dłużej czekać, moje ciało krzyczało na Ciebie, że robisz wszystko za wolno. Droczyłeś się, z dreszczami na moim kręgosłupie. Nie było w tym nic zabawnego, a ty jak na złość uśmiechałeś się szepcząc mi do ucha jak bardzo Cię podniecam.
Każdym kolejnym słowem wytrącałeś z moich myśli migawki naszych pierwszych spotkań. Wspólna praca. Wspólna kawa nad ranem. Długie rozmowy i śmieszne sytuacje.
Aż w końcu pierwsze przerwy takie jak ta – nigdy na świeżym powietrzu.
Rozsunąłeś moje uda i językiem przesuwając po delikatnej i nad wyraz wrażliwej skórze wprowadzałeś mnie w szał. Wyginałam się, mocno oddychając i przypominając przy tym pewną blondynkę z obrazu Podkowińskiego. Coraz mniej kontrolowałam sytuację, czułam jak do głowy, przez kręgosłup dostawała się dopamina. Chciałam być tylko Twoja. Zabrzmi banalnie, ale co innego może myśleć kobieta w takiej chwili.
Mój biust był nabrzmiały, czekał na twoje dłonie. Język spotykał się z twoim. Dotykał podniebienia, zębów.
Pomagał przy rozkosznych słabostkach w okolicach twojego zarostu.
Dobrze wiesz, że lubię Cię takiego. Dwa dni to idealny czas dla mężczyzny.
Na moment zastygłeś. Stojąc w bezruchu, spojrzałeś mi w oczy.
Człowieku, zdajesz sobie sprawę, co ty ze mną robisz?
Schyliłeś się do moich ust. Uderzałeś lekko wargą o wargę zapraszając mnie do kolejnego uniesienia. Kolejnej miłostki.
Wziąłeś mnie na ręce, ściągając przy tym resztki składników naszego obiadu.
Z kuchni ukradłeś moje ciało i wyniosłeś do sypialni. W mieszkaniu rozległ się dźwięk telefonu.
-Może poczekać. Zawsze odbieram- wypaliłeś.
Nie zdążyłam się nawet zorientować, kiedy kładłeś mnie na łóżku. Teraz obchodziłeś się ze mną jak w bajkach książęta obchodzą się z księżniczkami.
Nie znałam Cię takiego delikatnego. Powoli ściągałeś ze mnie wszystko, czego można byłoby się pozbyć. Wszystko, co mogłoby Ci przeszkadzać, ja nie pozostałam Ci dłużna.
Naprężoną skórę całowałeś centymetr po centymetrze. Czułam, że upłynie jeszcze jedna taka chwila i zdominuję twoją chęć spędzenia bajkowego wieczoru.
Odwróciłeś mnie na brzuch, przylgnąłeś do mnie swoim ciałem i wydychałeś ciepłe powietrze wprost na moją szyję.
Jak myślisz, jak długo kobieta może to wytrzymać?
Mamy ograniczone pokłady cierpliwości w takich sprawach, kiedy ona się kończy wariujemy i nie wiemy, co ze sobą zrobić. Inni nazywają to po prostu orgazmem. Ale moje „O” zaczyna się znacznie wcześniej i trwa znacznie dłużej, właściwie odkąd pojawiasz się w moim mieszkaniu.
-Kochaj się… - chciałam szepnąć, gdy poczułam jak we mnie wchodzisz.
Czy ty już zawsze będziesz czytał w moich myślach?! Nie czuję się z Tym bezpiecznie, ani trochę.
Podnosiłeś się i opadałeś na moje ciało, a Twoje dłonie karmiły dotykiem moje piersi.
Ustami rozpieszczałeś mi plecy, kawałek po kawałku. Jak one wytrzymają, jak znowu sobie pójdziesz na kilka dni?
Jesteśmy niereformowalni. Nasz seks zawsze trwa długo. Niewyżyci. Schcicowani. A może po prostu nieprzyzwoicie zakochani.
Uwielbiam, kiedy zastygasz we mnie, całując mnie po szyi. Kiedy poruszasz się, a potem przez chwilę, tylko czuję Cię w sobie.
Pociągnąłeś mnie za kucyka, odwracając moją głowę w swoją stronę i nagle zacząłeś mnie całować. Żarliwie. Zupełnie, jakbym miałam za kilka minut prysnąć jak bańka mydlana.
-Zostań ze mną- Powiedziałam, odsuwając twoje usta od moich i przytrzymując w dłoniach twoją głowę.
Nie dawałeś za wygraną, wyrywałeś się by znów poczuć smak moich warg.
-Zostań!- Powiedziałam głośniej
-Zostanę, ale pozwól się kochać cały ten czas..
Kończyłeś zdanie, próbowałam przyswoić to, co mówiłeś, kiedy poczułam język w najbardziej intymnym miejscu mojego ciała.


Freakqueen/ Gabriela C.
Cikitusia
napisał/a: Cikitusia 2009-01-26 21:10
"***"
Upojne noce, nie powtórzą się.
Serca nie zabiją mociej.
Zostały tylko wspomnienia, i szybki oddech nasz.
Pamiętam co wtedy czułaś.
Lecz....
Nigdy już tego nie poczuję, ani nie usłysze.
Bo Twojego serca bicie.....
Umarło już.
A we mnie wciąż jest tamta jednyna noc.
Jedyny grzech.
Pragnień oczyszczenie.
Nasze spełnienie.
Patrzyłaś na mnie....
Krzyczałaś coś...
Prosiłaś: "Jeszcze"
Odchodziłaś stąd....
Oddałem się Tobie.
Żałuję tego.
Przez Ciebie zostałem, skazany krwią.
Przez Ciebie umieram, miłoscią Twą.
napisał/a: nesoxochi 2009-01-27 19:47
Wędruję pomiędzy ciemnymi ulicami. Żółtawe światło latarni nie ułatwia widoczności.
Nie zwracam jednak na to uwagi. Błądze po mieście a myśli błądzą po mojej głowie.
Walczą ze sobą, łączą się, splątują, kłócą i gubią. Ogarnia mnie dziwne uczucie, że coś jest nie tak.
Z zamyślenia wyrywa mnie dzwięk klaksonu. Pod krawężnik podjeżdza czrne bmw a zza przyciemnionych szyb kiwa na mnie facet.
Na pierwszy rzut oka ok 30 lat. Podeszłam lekko chwiejnym krokiem, bo byłam już bardzo zmęczona.
Bez słowa otworzyłam drzwiczki lecz facet dał do zrozumienia ruchem głowy że mam iść na tylne siedzenia.
Przyzwyczajona do takich sytuacji usiadłam na tylnym siedzeniu i czekałam aż facet się odezwie.
Jechaliśmy w milczeniu przez 10 minut, aż wkońcu ten zatrzymał się przy jakimś hotelu na uboczu miasta.
Wysiadł i otworzył mi drzwi. Wziął pod rękę i poprowadził do hotelu. Wziął jeden z droższych pokoi.
Głos miał głęboki, lecz mówił bardzo mało. Ja też się nie odzywałam, bo mnie o to nie prosił.
Jedego zdążyłam sie nauczyć. Jeśli się ględzi bez potrzeby to można oberwać w pysk, ot tak.
Pokój był ładnie urządzony, w beżowej tonacji.Spojrzałam na niego, był nawet przystojny.
Ciemne włosy krótko przystrzyżone, oczy miał prawie granatowe.
Ubrany był schludnie, w marynarkę, oliwkową koszulę pasujacą pod karnację i ciemne dżinsy.
Zauważył że na niego spoglądam. Podszedł i bez słowa wziął mnie za włosy.
Spojrzał mi głęboko w oczy. I spytał :
- Dlaczego to robisz? - powiedział to łagodnie
- Bo muszę.
- A kto Ci każe?
- A dlaczwgo tak Cię to interesuje. Przyszedłeś tu zgrywac matkę teresę?
- Tak jakby, wkońcu Ci płacę. nieważne za co.
- Więc co chcesz wiedzieć?
- Dlaczego w twoich oczach widzę coś czego jeszcze u żadnej innej nie widziałem - te słowa wyszeptał tak cicho.
że ledwo je usłyszałam
- Pytasz, choć wiesz, że nie potrafie odpowiedzieć ci na to pytanie.
Po tych słowach podszedł do mnie i zaczął rozpinac moją bluzkę. Całować po szyji i obojczykach.
Spojrzałam na niego zdziwiona. Ale nie powiedziałam ani słowa. Poddałam się mu całkowicie.
Jego ręce wodziły po moim ciele, dłonie zamknęły się na piersiach, gładziły brzuch i plecy.
W podbrzuszu poczułam przyjemne ciepło. Zdjął mi spódniczkę i pończochy. Lekko uniósł i położył na łóżku.
Dotykał rękoma moich ud a ustami całował po całym ciele. Położyłam mu dłonie na plecach i zaczęłam delikatnie muskać
opuszkami palców.
Jego usta natrafiły na moje i zatopiliśmy się w głębokim pocałunku.
Jężyki wirowały ze sobą w szaleńczym tępie, tak spragnione pieszczot.
Czułam że długo nie wytrzyma, ujęłam jego męskość w ręce i zaczęłam masować.
Podziałało od razu. Gdyż po kilku minutach ostrych pieszczot wbił się we mnie mocno.
Przez chwilę pomyślałam że od dawna nie miał kobiety.
Jego ruchy były mocne, pełne pożądania, spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się.
Paznokciami wbijałam się w jego plecy, co tylko wzmagało jego podniecenie.
Świat zaczął wirować, kolory się wyostrzyły a oddech przyśpieszył.
Poczułam nadchodzącą falę gorąca, która po chwili rozeszła się po całym ciele.
Chwilę później i on doszedł. Wyczerpany opadł obok mnie. Zamknął oczy i wyszeptał :
- Jesteś inna niż reszta.
- Wiem. Za to mi płacisz.
Ubrałam się i wyszłam. Godzine później w mieszkaniu gdy szukałam papierosów w torbie znalazłam 500 zł i numer telefonu z podpisem "Andrzej".
polec
napisał/a: polec 2009-01-28 17:49
....trzynasty....13 ..13..13

Mam 31 lat, niska, zgrabna , kolor włosów: blond. Maj, 13, piątek, ot, taki dzień jak co dzień. Co?, aaaa trzynasty, nie to zdecydowanie nie w moim stylu.
-Całe szczęście, że dziś już piątek – pomyślałam rano, przecierając powoli ze zdumieniem oczy, że na zegarku jest już 8.30. Niech to szlag- znowu się spóźnię do pracy. A może to ten trzynasty? - puknęłam się w głowę i wyskoczyłam z łóżka jak z procy, 10 minut później zamykałam drzwi mieszkania. Słonko, powolutku się rozgrzewało, aż się uśmiechnęłam do zrzędliwego sąsiada spod 2. Wsiadłam do mojego leciwego żółtego malucha (wiem,wiem...to nie samochód, ale przynajmniej dobrze się komponuje z kolorem włosów) i pognałam z zawrotną prędkością 30 km/h przez miasto. Na przystanku zatrzymał się autobus, szkoda tylko, że widzieli go wszyscy oprócz mnie. Ok, zamyśliłam się, ale tylko dlatego, że mignęła mi po drodze kobieta z trojaczkami. Uświadomiłam sobie, że sen nie jest jej chyba niezbędny, ale za to mięśnie rąk najszybciej wyrabiają się od noszenia dziecka. O Boże!, po dzieciach mojej siostry wiem też, że można nie siusiać i nie jeść przez cały dzień i że w ciąży pomiędzy atakami histerii, biega się na bliskie spotkania z muszlą klozetową 6 razy dziennie. Z rozważań o muszli, wytrącił mnie lekki huk. Dobrze, wielki huk. Zahamowałam, rzeźba mojego nosa odbiła się w kierownicy, a z tyłu poczułam „oddech” czarnego BMW. Wytoczyłam się z auta i odzyskawszy po chwili fason, ów kierowcę, który coś próbował mi tłumaczyć, zwymyślałam od palantów.
- Teraz to na bank się spóźnię do pracy – syknęłam pod nosem.
- Zawiozę Panią- powiedział,
- Co?- skrzywiłam się, pogrążając się dalej w „czarnej rozpaczy”.
- Powiedziałem, że Panią zawiozę. Na pewno spieszy się Pani do pracy, prawda?. To była moja wina.
- No chyba nie moja - warknęłam pod nosem.
- Przepraszam Panią, naprawdę. Mam tylko nadzieje, że nic się Pani nie stało. Zapraszam.

Zabrałam klamoty z moich żółtych zgliszczy - tak, mam świadomość, że auto było „jeżdżącym” reliktem, ale chyba się starzeje, bo włączył mi się sentyment. W końcu to była moja młodość…ehh.
Wsiadłam do samochodu zwymyślanego przeze mnie „palanta”, wykonałam kilka telefonów i gapiłam się na ludzi, pędzących szybkim krokiem w nieznane mi miejsca. Milczałam, a pod koniec siląc się na grzeczne końcowe podziękowanie, o mało nie złamałam obcasu, wrr!. Kiedy weszłam do firmy i usiadłam przy swoim biurku, wpadła do pokoju rozszczebiotana Gośka.
- Ale fajnie, ale fajnie, dzisiaj „Dzień absolwenta” :). Zamilkła. - Kochana, a Tobie co się stało?. Minę masz, jakby Ci się zmywarka popsuła i odpadł tips z małego palca.
- Pudło- odpowiedziałam. - Jakiś facet rozwalił mi samochód, dlatego się spóźniłam.
- A przystojny chociaż był ?. zapytała z przekorą.

W tym momencie uświadomiłam sobie, że ja nic o nim nie wiem. W tym wszystkim, umknął mi jego obraz, wygląd, pamiętam tylko jego zapach.
- Przeciętny, szatyn, w garniturze. Auto wypieszczone, ale, za to ładnie pachniał. Uśmiechnęłam się. Gośka, zanuciła pod nosem „Trzynastego...wszystko zdarzyć się może”. W ramach zadośćuczynienia dostałam kawę i pączki. O 14.00 zapukał Ktoś do drzwi naszego pokoju. Zmęczona użeraniem się z bezduszną maszyną, która nie chciała „wypluć” wydruku, krzyknęłam - proszę!.
- Która z Pań to Dominika?. Wygramoliłam się spod biurka, nie szczędząc sobie przy tym bolesnego spotkania mojej głowy z blatem.
- To ja.
- Mam dla Pani przesyłkę. Kurier wręczył mi ogromny i jakiż cudowny bukiet kwiatów (rany, takie dostałam, ostatni raz na komunię) oraz pięknie zapakowaną paczuszkę. Gośka w kącie zwijała się z ciekawości. Odłożyłam paczkę na biurko i sięgnęłam w głąb kwiatów. Liścik.
Bardzo przepraszam. Maciej.

Wyrecytowałam na głos i oniemiałam.
- To na pewno pomyłka – spojrzałam w kierunku przyjaciółki. Chyba chciała coś powiedzieć, ale jej głos przypominał piski „Krecika” z czeskiej kreskówki. Wydukała w końcu coś w stylu
- Są piękne, no a paczka?. Ściągnęłam z opakowania w soczyste winogrona pokrywkę i zobaczyłam pięknie zapakowaną buteleczkę perfum.
- Znowu liścik, pisnęła Gośka.

…W Pięknych Kobietach wyczuwalne są nuty kwiatu akacji i pomarańczy z delikatnym aromatem lipy i wisterii, zamknięte w słodkim zrównoważonym smaku...ich ust…
Kwiat jest piękną kobietą, która zaznała mrozu zimy, kaprysów wiosny i upału lata….to sekret jej słodkiego smaku... Maciej.

Patrzyłam w tę kartkę papieru, Gośka, aż podskoczyła z zachwytu na krześle.
- Kto to jest ?, mów mi tu zaraz, Ty!. Nie wierzę, normalnie!.
- Nie wiem, po prostu nie wiem. Może to nie do mnie, ale jest...bardzo urocze, rozmarzyłam się. A jednak 13 może być miłym dniem pomyślałam, chyba się jednak za bardzo rozpędziłam.
- Zbieraj się, pogoniła mnie Gośka, stojąc z kluczami w drzwiach. W pośpiechu, poczułam tylko jak uginają się pode mną nogi i twarz leci na spotkanie z dywanem.
- Ała, wystękałam. Co? - złamał mi się obcas. Co za pech, wrr!.

Nie dość, ze za 4 godziny spotkanie absolwentów, a ja w rozsypce, to jeszcze i to. Nie było mi już do śmiechu. Przebrałam się w tenisówki z aerobiku i pognałam do domu. Pan z taksówki jakoś dziwnie przyglądał się mojemu kostiumowi i białym tenisówkom, ciekawe dlaczego?, hmm. Jak śpiewała kiedyś K.Stankiewicz „Koniec gry...wracam przecież nie mam czym otworzyć drzwi” , które zatrzasnęłam rano. Nie zastanawiając się długo, pojechałam do Kogo?, tak do Gośki. Całe szczęście , że z Małgorzatą wyznajemy zasadę, że 38 to nowe 36, więc wcisnęłam się w jakąś super kieckę, jeszcze lakier, trochę tuszu i gotowe. Bomba!. Wyglądamy bajecznie. Wychodząc z założenia, że na imprezach się nie śpi i zawsze przychodzi godzinę po otwarciu lokalu dla gości, dotarłyśmy całe i zdrowe na Uczelnie. Aż mi się łezka zakręciła w oku, na widok starych murów. Gośka była strasznie podekscytowana, czy Ula z roku wyszła za mąż i czy Baśka schudła obiecane 17 kilo. Uściskom nie było końca, ludzie z lat poprzednich, kilka roczników młodszych. Ludzi mnóstwo, atmosfera wspaniała. Rozlokowałyśmy się z Gośką w najlepszym punkcie widokowo-towarzyskim. Centrum ma sie rozumieć. Kiedy pół mojego rocznika „śmiało, wyginało ciało” przy makarenie na parkiecie, uśmiechałam się do siebie ciesząc się, że mogę tam być. Po chwili podszedł do mnie miły pan w surduciku… to tylko kelner :(.
- Wino, specjalnie dla Pani.
- Mmm, pychotka, wymruczałam, maczając usta w kremowym trunku.
- To również - Kelner podał mi niewielką karteczkę i odszedł pospiesznie. Co jest grane?, pomyślałam. Otworzyłam.

Tulipany zwane „złotem wzgórz” są drogocenne, nie mniej jednak niż Piękna Kobieta.... doceniane przez życie, które samo napisze najlepszy scenariusz smakowania zapachem....Maciej

Poczułam jakby ulotnił się mój rozsądek. Po chwili ten zapach.
- Nie sądziłem, że Panią tutaj spotkam, usłyszałam zza siebie. I w końcu skojarzyłam fakty – wypadek, BMW, kwiaty, zapach, przepraszam. Odwróciłam się. Zdębiałam. Ten facet nie był jednak tak przeciętny, jak mi się wydawało rano. Miał piękne niebieskie oczy.
- Co Pani studiowała, że się nigdy nie spotkaliśmy?
- Zarządzanie.
- To chyba studenci zarządzania i studenci medycyny, nie bawili się razem. Inaczej na pewno bym pani nie przeoczył.
- Szkoda, że rano nie był pan tak spostrzegawczy, rzuciłam bez zastanowienia.
- Domi, Domi, krzyknęła Małgorzata z parkietu. Kiedy się obróciłam już go nie było. O ja głupia!, stuknęłam się w głowę, na pewno go uraziłam. Niech żyje moja gracja i takt!. Zrezygnowana pognałam do stołu i zatopiłam dłonie w czym?, nie nie w alkoholu, Najlepszą przyjaciółką kobiety w dołku.. jest yyyy, nie inna przyjaciółka...czekolada ma się rozumieć!
- Ale masz tempo, wysączyłaś już 2 lampki w ciągu 30 minut- żachnęła Gośka. A ja przegryzałam leniwie i bez emocji czekoladę!
- Kelner, zawołałam. Młody człowiek podał mi lampkę wina z wstążeczką. Na końcu…oooo, liścik. Może się nie obraził – pomyślałam w duchu.

Dominiko!, za 10 minut przed wejściem. Czekam.
polec
napisał/a: polec 2009-01-28 17:50
- To nie On, powiedziała Gośka czytając moją pseudo „prywatną” korespondencję.
- Nie podpisał się, no tamten nie zna twojego imienia. – ehh, nie ma jak Ktoś Cię brutalnie sprowadzi na Ziemię, przemknęło mi w myślach. W pośpiechu wybiegłam przed główne wejście. I co ??... i nic. Nikogo nie było. Stanęłam zawiedziona z buzią wygiętą w podkówkę. Głupi żart, mogłam się tego spodziewać. Ale spojrzałam w dół… na schodach stał perfum, opleciony czerwoną różą. Taki jak tamten z pudełka.
- To… - nie zdążyłam dokończyć.
- A jednak przyszłaś, wyszeptał mi do ucha, stając tuż za mną. Zadygotałam. Dotknął mojej szyi.
- Ty drżysz. Ściągnął marynarkę i założył na moje ramiona. Chwycił moją dłoń i przyciągnął do siebie. Czule pocałował mój policzek, szeptając cicho - że miłość jak wino, ma wiele piór, może być opisywana naskórkowo i dogłębnie, dojrzewać jak winogrona długo, albo szybkim krokiem zmierzać tam, gdzie wzrok nie sięga…
- Musimy nadrobić ten zaległy czas.- powiedział.
Nie zastanawiając się długo, pobiegliśmy do jego samochodu. Byliśmy rozgrzani do czerwoności. Gdy dojechaliśmy na miejsce, zobaczyłam pięknie oświetloną posesję.
- Lampiony - wyszeptałam. - Maciej, ja…- przyłożył palec do moich ust.
- Ciiii - Pociągnął dalej.
Kiedy schodziłam kamiennymi schodkami, w ogrodzie poczułam piękny zapach wiosny - rozwijające się kwiaty. Zobaczyłam koc, lampiony, mnóstwo lampionów. Piorunujące wrażenie. Po chwili Maciek niósł już dwa wysmukłe kieliszki i butelkę wina.
- Zimne- wyszeptałam.
Kiedy mnie objął, położyłam głowę na jego ramieniu. Całą sobą wdychałam jego zapach.
- A jednak trzynasty może być przyjemny- powiedziałam cichutko pod nosem. Maciej spojrzał mi głęboko w oczy, pocałował. Namiętnie, namiętniej….
- Pokaże Ci co to przyjemność - wyszeptał, a świat tak pięknie zawirował.
Przejechał delikatnie ręką, po moich włosach, powoli zmierzając w dół. Dojeżdżając do piersi, zniknęła moja kontrola opory. Jakby zaraz zabrakło nam czasu, chcieliśmy być razem tam, już, teraz. Odpinałam guziki jego koszuli jak szalona. Zobaczyłam ciało, jakie ciało ?, boskie. Chciałam całować każdy jego skrawek i ten zapach. Maciej przestał. Chwycił w dłonie moją twarz i pocałował niesamowicie, nie mogłam złapać oddechu. Wstał. Nie zastanawiając się długo, wziął mnie na ręce i zaniósł po drobnych schodkach do sypialni. Pierwszy raz kochałam się z facetem w płatkach róż. Te światełka, tysiące, nie miliony. Jasność. On nie ściągał mojej sukienki, zerwał ją jednym ruchem. Poczułam się zawstydzona.
- Jesteś piękna- wyszeptał. – Pragnę Cię, odkąd Cię zobaczyłem.
Zapłonęłam w środku. Ogieeeń!!. Chwycił moje piersi i całował delikatnie, coraz szybciej, pieścił ciało. Jego dłonie tak zgrabnie przesuwały się po moich udach. Kiedy je całował, marzyłam, żeby to już się stało. Delikatnym podmuchem rozchylił je.
Wszedł we mnie bez ogródek. Mocno, aż drgnęłam. Rozkosz, niebiańska rozkosz. W szybkich ruchach nie czułam nawet potu spływającego z naszych ciał, chłodziła nas satynowa pościel. Jęczałam, niemalże krzyczałam. Chciałam więcej i więcej, tak mocno. Już!.
Kiedy przygniótł mnie swoim ciałem, poczułam ciepło, nie!, gorąco płynące od moich stóp w górę. Jeszcze jeden jego ruch...Zdążyłam wyszeptać tylko....
-Maciej.... – moje ciało ogarnęły dreszcze takie silne, czułam ruch każdego mięśnia w moim ciele. Straciłam poczucie czasu, miejsca i akcji, nie czułam nic z tego gdzie jestem, co robię. Odpłynęłam. Ten boski moment – mój orgazm. Nie jeden, a dwa!. Maciek energicznie ruszał się we mnie. Po chwili na jego twarzy zobaczyłam grymas rozkoszy, ostatni ruch i już. Opadliśmy na łóżko.Poczułam na sobie jego ciepło. Powoli ulatniały się z Nas emocje. Pocałował mnie w usta, delikatnie, powoli, spokojnie. Zobaczyłam jego spocone czoło. Był cudowny, męski... wtedy tylko mój.
Leżeliśmy obok siebie, po chwili podparł się łokciem i powiedział :
– Mogę się z Tobą tak kochać codziennie.
Poczułam się niesamowicie, taka wyjątkowa, jedyna, niezwykła. Jakby ktoś dodał mi poweru na kilkanaście następnych godzin, dni, miesięcy. Maciej wstał i poszedł do łazienki, odkręcił prysznic. Pociągnął mnie za rękę. – Chodź. Usłyszałam szum ciepłej wody. Kabina zaparowała od nadmiaru gorąca. Trochę jak nasze ciała, też ciepłe, niemalże gorące. Wspólny prysznic to było ukoronowaniem świetnego seksu. Puściło wszystko, uleciały z nas wszystkie emocje. Maciek masował moje ciało na zmianę z kropelkami gorącej wody. Piękny zapach, piana, jego dotyk. Mogłam się do niego tulić, jego pocałunki wprawiały mnie w dziką rozkosz. Delikatność z jaką obchodził się z moim ciałem, była niesamowita. Jego uśmiech, ten blask w oczach, jeszcze żaden facet nigdy tak na mnie nie patrzył.
Nadmiar ciepła był nie do wytrzymania. Owinięta w szlafrok, patrzyłam jak mój ukochany bierze prysznic dalej. Jego ciało, było takie idealne. Raz po raz posyłał mi słodkie spojrzenie z uśmiechem, z zaparowanej kabiny widziałam tylko białe zęby.
Położyłam się na łóżku. Zamknęłam na moment oczy. Nawet nie słyszałam jak wyszedł. Pochylił się nad moja buzią i najdelikatniej jak potrafił pocałował.
- Kocham Cię maleńka- wyszeptał.
Obudził mnie zapach jajecznicy i poranek z wdzierającymi się promieniami pięknego słońca. Nie trzeba pytać jak się czułam. Ale to już historia na kolejne opowiadanie.... ;)
napisał/a: agnes_joan 2009-01-29 15:24
Ocknęła się na jakiejś zimnej, betonowej podłodze. Usta miała zaklejone taśmą, ręce zawiązane sznurem w przegubach, zaś nogi w kostkach. Poruszyła się lekko i usiłowała przypomnieć , co się stało. pamiętała dyskotekę, szalona przejażdżkę samochodem z nowo poznanym chłopakiem, ale tego, co działo się potem nie pamiętała. Gwałtownie podniosła głowę, słysząc zblizające się do zamkniętych drzwi głosy.

Zmrużyła oczy na widok wpadającego światła. Tego, który otworzył drzwi pamiętała z dyskoteki, drugiego i trzeciego nie znała w ogóle.
- Proszę, proszę, obudziła się nasza śpiąca królewna - koniec snów....
Jak on miał na imię...Maciek?? nie....Michał. Tak Michał.
- Nie jest na wakacjach złotko...
- Wystarczy. Karolina spojrzała na tego trzeciego, który wypowiedział te słowa. Siedział na podłodze, bawiąc się scyzorykiem. Kiedy poczuł na sobie jej wzrok. odwrócił się w jej stronę z ironicznym uśmiechem. Jednak nie ten uśmiech ją przeraził, ale jego oczy - zimne, stalowe spojrzenie.
- Dobra, odklej jej tą taśmę. Tylko bez wygłupów mała, jeśli pójdziesz z nami na współpracę, za dzień, dwa będzie już po wszystkim. I oboje zapomnimy o sobie z przyjemnością. Dobra, to zaczynamy. jak masz na imię?
Nic nie powiedziała. Nie wiedziała , co ja bardziej przeraża. Cała ta sytuacja, widok scyzoryka, czy może to zimne spojrzenie? Odwróciła głowę i poczuła jak czyjaś dłoń łapie ją gwałtownie za podbródek.
- Jeszcze raz jak masz na imię?
Milczała, kiedy odezwał się Michał: - Ona ma na imię Karolina.
- Ciebie nie pytałem.Zamknij się i idź wszystko przygotuj, razem z nim - kiwnął głową w stronę ,,trzeciego", a z tą panią porozmawiam inaczej.
Wyszli. Mimo, że nienawidziła ich wszystkich, poczuła lęk, gdy wychodzili, zostawiając ją właśnie z nim.
- Do trzech razy sztuka: jak masz na imię?
....- Karolina-...
- O a jednak mówisz, cóż zmartwiłem się, że trafiłem na niemowę.Karolina...ładnie. Krzysiek.
Chciał chwycić jej rękę, kiedy zobaczył, ze są skrępowane. Po krótkim wahaniu przeciał więzy.
- Zapewne domyślasz się, po co Ciebie tu sprowadziliśmy....Nie??? cóz myślałem, że córka takiego człowieka raczej szybko skojarzy fakty. Okup skarbie. Podyktuje Ci list do Twojego tatuska. Zobaczymy, jak bardzo zależy mu na córeczce. jeśli okup wpłaci, osobiście dopilnuję, abyś trafiła z powrotem do domu.Jasne?
Kiwnęła głową. Wiedziała, że ojciec przyjmie wszystkie warunki, jakie mu podyktują. Kiedy podał jej długopis i kartkę, ich ręcę spotkały się na moment. Poczuła gorąc oblewajacy ją od stóp do głów, zaś on jakby przytrzymał na dłuższą chwilę jej dłoń.Potem jakby zawstydzony tego gestu odwrócił sie i zaczął dyktować. gdy skończył, zabrał jej list, przeczytał, potem kiwnął głową i wyszedł. Już chciała dosięgnać węzła u nóg, kiedy wrócił i dosć brutalnie odepchnął ja do tyłu.
- Widzę, że jednak nie mozna zostawić Ciebie na moment samej. Mam wrażenie , ze w takiej sytuacji, spędzimy tę noc razem.


cdn
napisał/a: agnes_joan 2009-01-29 15:25
Wziął ja na ręcę jakoże nogi miała wciąż związane i położył na jakimś materacu. Ułożył się obok, ręcę założył pod głowę i milczał. Po chwili spojrzał na nią , podnosząc krytycznie brwi.
- Ty chyba naprawdę jesteś niemową.
- A jak myślisz, co mam mówić w takiej sytuacji?
- Dziewczyno, uspokój się. Nie jesteś pierwsza i pewnie nie ostatnia. Inne to, albo krzyczały jak opętane, albo kopały, płakały....widać było u nich emocje. A Ty jak bryła lodu.
Miała wrazenie, że nie przypomina w żaden sposób bryły lodu. Było jej gorąca. A ta fala zalewała ja za każdym razem, gdy na nią spojrzał, albo dotknął przypadkiem rękoma jej głowy.Tak naprawdę, to czuła wstyd. i nie dlatego, ze było jej głupio za to, jak się tu dostała, ale za to, ze chciała, aby ta chwila nigdy sie nie skończyła.
- Jak się tak denerwujesz to licz barany, rób wdech, wydech, módl się...nie wiem.
- Skąd mam mieć pewność, ze po wpłaceniu przez ojca okupu, mnie wypuscisz?
- Cóż nie masz tej gwarancji. Już Ci powiedziałem. poczekasz to się przekonasz. No, no. Taka ładna, a taka niemiła.
- Taki przystojny, a taki straszmy.
- Pochlebiasz mi. Dobrze, że jest ciemno, bo możliwe, że się zaruminiłem słysząc taki komplement z ust takiej dziewczyny. Dziękuję madame - chwycił jej rękę i ucałował z galanterią.
To, co ją zdziwiło, to fakt, że jej nie puszczał. I siedzieli tak, a godziny mijały.Opowiadał jej o pewnej książce: ,,Sto lat samotności" Marqueza.Mówił, aż zasnęła. Kiedy się obudziła wciaż było ciemno, zaś przy drzwiach Krzysiek rozmawiał z Michałem.
- Nie było żadnych problemów. Facet zgodził się na wszystko. Bez policji , bez rozgłosu. Mały go obserwuje. Jutro o 12. Zastąpić Cię? No dobra to na razie.
Wrócił na materac, przeciął sznur zawiązany w kostkach, a następnie ponownie chwycił jej rękę. W zamyśleniu oglądał kazdy palec, chcąc jakby nauczyć się ich na pamięć.Przyglądała się temu spod półzamkniętych oczu, kiedy się poruszyła, puścił dłoń natychmiast.
- Możesz juz otworzyć te oczy. I tak wiem , że nie śpisz. Chyba powinnaś okazać jakiś wybuch radości. Już niedługo wrócisz do siebie.
Spojrzał na nią, jednak radości nie dostrzegł. tak jak wczesniej nie dostrzegł rozpaczy.
- A jednak nigdy nie zrozumiem kobiet. Wiadomo, ze kobieta zmienną jest, ale teraz powinnaś być szcześliwa. Już mnie nie zobaczysz, a jakiś dobry psychoterapeuta zapewni Ci szybki powrót do zdrowia.
Nigdy go nie zobaczy. Nigdy. Tych oczu. Tego spojrzenia. Nawet tego ironicznego uśmiechu.
- Powiedz mi, co zamierzasz potem zrobić?
- Cóż wyjechać. Potem może wrócę i znów Cie porwę. Jak Ci sie podoba taki scenariusz?
Przysunęła się delikatnie do niego. Słyszała jego oddech, zaś w jego głosie coś, co brzmiało jak smutek, żal.Jego prawa ręka spoczęła na jej włosach, zaś lewa nie wypuszczała jej dłoni. Głaskał ja po głowie, tak czule, delikatnie. Tak, ze poczuła sie bezpiecznie w tej irracjonalniej sytuacji.POczuła, że bawi się jej włosami, a po chwili podnosi je do swoich ust. Spojrzała na niego i jak zahipnotyzowana jego wzrokiem, przysunęła sie jeszcze bardziej, tak że teraz słyszała szybkie, mocne bicie jego serca. Uniosła głowę, szukając tym razem jego ust. Oddał pocałunek - najpierw delikatny, jednak z czasem coraz bardziej zachłanny. Czuła jego dłoń, która powoli sunęła w górę, po jej nogach, brzuchu...kiedt dotarła do piersi, jakby się zawahał....Uniósł pytająco brwi, kiwnęła tylko potakująco głową. Czuła, że od wewnątrz płonie. Jej ciało było rozpalone, czułe na każdy jego dotyk. Pieścił jej ciało, jednocześnie całując gdzie popadło. Odwdzięczała mu sie tym samym. Chciała być częścią jego. NIe mogła doczekać sie kiedy ich ciała w końcu staną się jednością. Kiedy poczuła na sobie ciężar jego ciała, owładnęła nią nieznana dotąd rozkosz. na jego twarzy malowało się przede wszystkim pożądanie. Aby nikt nie usłyszał tych dźwięków rozkoszy, które wydobywały się z niej, coraz czulej i zachłanniej oddawała mu pocałunki. Czas stanął jakby w miejscu. Leżała w jego ramionach, w których ją kołysał.
Kiedy sie obudziła, był już ubrany, siedział na podłodze tak jak wtedy i bawił sie scyzorykiem.
- Zjedz to, a potem Cię odwiozę. Wybacz, ale będę musiał Ci zawiązać oczy.
Nie chciała jeść. Coś sprawiła, że nie mogła nic przełknąć, zaś do oczu zupełnie nie wstrzymywane cisnęły się łzy. Zawiązał jej oczy, wziął na ręce i zaniósł do samochodu. Po kilkunastu minutach jazdy odsłonił jej oczy. Wiedziała już gdzie jest, rozpoznawała ulice i domy sąsiadów. Zatrzymał się dwie przecznice od jej domu.
- No cóż. Mówiłem , że dotrzymam słowa. Miło było Cię poznać.
Podała mu rękę.Nie mogąc nic powiedzieć po prostu go pocałowała.Już miała wyjść z samochodu, kiedy przytrzymał jej rękę.
- Jeszcze jedno - podniósł leżącą pod jego stopami czarną walizkę - weź to. Jesteś więcej warta niż te pieniądze...
Spojrzała na niego. Jego oczynie miały tego wyrazu co zwykle. Były jakieś zgaszone.
- Poczekaj chwilkę dobrze?
Kiedy wróciła po jakimś czasie, czekał. Wsiadła, zapięła pasy i spytała:
- To dokąd mnie dziś zaprosisz?
W jego oczach znów zabłysnęła owa ironia, zaś na usta wrócił uśmiech. Wzruszył jednak ramionami.
- Dobrze, to ja podejmę decyzje. Jedziemy do ,,Alchemii".
- Jak sobie życzysz madame - złapał jej rękę jak wtedy i ucałował. jednocześnie z głośników radia popłynęła piosenka:
,,Będziesz zbierać kwiaty
będziesz się uśmiechać
będziesz liczyć gwiazdy
będziesz na mnie czekać

I ty właśnie ty
będziesz moją damą
i ty właśnie ty
będziesz moją panią "

Spojrzeli na siebie jednocześnie, wybuchając śmiechem.
napisał/a: vingag 2009-01-30 00:10
Nikt nigdy nie określił jej innymi słowami, niż po prostu „miła”. I rzeczywiście, to było najlepsze, co można było o niej powiedzieć. Co prawda, miała dość ładną twarz, lecz jej rysy były zbyt nieregularne i różniące się od standardowego kanonu piękna, by można powiedzieć, że jest pociągająca. Jednak w tej twarzy tkwiło coś, co wyróżniało ją w tłumie, coś, co nakazywało przechodzącemu na nieco dłużej zatrzymać wzrok na szarych oczach osadzonych w nieco szpiczastej, lecz smukłej twarzy, pokrytej piegami, typowymi dla rudzielców o jasnej karnacji. O takich twarzach mówi się „kocie”, lecz niewielu jest amatorów burzy rudych włosów i bladej cery, nie w czasach, kiedy największym uznaniem cieszą się czarne proste włosy i zbrązowiała od solarnianych lamp cera. A każda wizyta pod takimi lampami zazwyczaj kończyła się solidnym oparzeniem skóry i w końcu Amelia musiała z tego zrezygnować. Zrezygnowała też z diety, kiedy po kilku nieudanych próbach przekonała się, że są całkowicie nadaremne. W końcu poddała się i z westchnieniem każdego ranka, lustrowała swoją sylwetką: lekko zaokrąglone biodra, dość wydatną pupę i duże piersi. Za nic nie przypominała tych wątłych, ognistowłosych bohaterek romansów, o których tyle razy czytała. Siebie widziałaby raczej w roli gospodyni domowej, takiej z gromadką dzieci, której największą domeną są gary i zmywanie naczyń.
Tak też chyba widziało ją większość mężczyzn. I choć całej siły starała się z tym walczyć, to wciąż trafiała na maminsynków, takie ciepłe kluchy, potrzebujące kobiety, która byłaby dla nich matką: dobrze gotowała, sprzątała i najlepiej siedziała cały czas w domu. Wyrywała się do klubów, starała się znaleźć kogoś, kto potrafiłby docenić jej żywiołowy charakter, lecz to zazwyczaj skutkowała jednonocną przygodą, kończącą się zazwyczaj rano krótkim „zadzwonię”. Jakoś nie zdarzyło się, żeby telefon później zadzwonił rzeczywiście. Dziwne, bo wydawało jej się, że w łóżku była dobra; słyszała przecież o temperamencie właściwym rudym osobom i przyznawała w duchu, że chyba została nim obdarzona przez naturę. Lubiła seks, lubiła zabawę i tylko brakowało jej osoby, przy której mogłaby to wszystko połączyć z codziennym zwykłym życiem. Bo niby związki bez zobowiązań są fajne, ale na dłuższą metę nużące – wciąż ten sam scenariusz i tylko szczęśliwego zakończenia brak.
Także i tego ranka burza myśli na ten temat przewijała jej się przez głowę, ilekroć spoglądała w lustro, usiłując zapiąć zamek swojej nowej spódnicy.
„Albo materiał się skurczyła, albo…” – pomyślała o tym, co za chwilę potwierdziła łazienkowa waga – w ciągu tygodnia przytyła ponad dwa kilo, co dla zwykłej kobiety być może i nie byłoby tragedią, dla niej zaś stawało się kolejnym powodem do kompleksów. Jej ostatni facet uparcie powtarzał, że kocha jej krągłości i że bynajmniej żadną przeszkodą dla niego nie są. Andrzej, bo tak miał na imię, zachwycał się jej bujnymi piersiami i krągłymi biodrami. „Kwintesencja kobiecości” – powtarzał i dodawał, że nie rozumie idiotów, uganiających się za kościstymi panienkami. Z tym drobnym szczegółem, że w miesiąc później sam został podobnym idiotą, kiedy Amelia złapała go w ich wspólnym łóżku z panienką o figurze Kate Moss. Wróciła wcześniej z pracy i jedynym, co ujrzała po wejściu do sypialni, były rozchylone w ekstazie usta dziewczyny i ręce Andrzeja, kurczowo zaciśnięte na maleńkich piersiach. Te same ręce, które setki razy w tym samym łóżku pieściły jej bujny biust. Te same usta, z których tyle razy padało zapewnienie o jej urodzie, teraz wbite były w kościsty kark kochanki.
-Zaraz zwymiotuję. –powiedziała Amelia rzeczowo – Ja zaraz wyjdę, a kiedy wrócę, was ma już nie być. – Ale nie wyszła. Czekała spokojnie pod drzwiami, aż wyjdą już w miarę ubrani, choć zauważyła, że panienka pod krótkim płaszczem nie miała nic, widocznie spłoszyło ją nagłe wejście Amelii.
Ta z kolei oczekiwała lawiny przeprosin i błagań o wybaczenie, toteż była kompletnie zaskoczona, kiedy zamiast tego usłyszała zwięzłe wyjaśnienie, dlaczego jej luby już z nią być nie może. Jego wyjaśnienia były rzeczowe do tego momentu, kiedy to pierwszy talerz z ich wspólnego serwisu nie rozprysnął się na drobne kawałeczki tuż przy jego głowie.
-Jesteś pomylona! – rzucił i wybiegł z mieszkania, łapiąc swoją nową miłość za chudą rękę.
-Dziwkarz!!! – odwzajemniła się Amelia, krzycząc w stronę pustej już klatki schodowej, potem jak w transie podeszła do szafy i już pięć minut później trawnik pod blokiem zasłany był dywanem ubrań Andrzeja. Kiedy szafy były puste, jej wzrok spoczął na czerwonej sukience leżącej pod łóżkiem – tylko ta jego nowa zdzira mogła się wbić w tak mały skrawek materiału. Amelia jak w transie ściągnęła swoje ubranie, po czym zapamiętale starała się założyć sukienkę rywalki. Poddała się dopiero wtedy, kiedy pękł szew pod pachą. Wybuchnęła rozdzierającym płaczem.

Nic też dziwnego, że po tych wydarzeniach jej kompleksy jeszcze bardziej się pogłębiły i dała sobie ciche przyrzeczenie, że na razie koniec z mężczyznami. Nie pomyślała tylko o tym, że bez mężczyzn nie ma seksu i w tym momencie, po przeszło dwumiesięcznym poście, była tak wygłodniała, że rzuciłaby się na wszystko, co nosi spodnie. Ale jakoś się trzymała, co było niebywale trudne, zważywszy na jej żywiołowy temperament.
Ubrała się do pracy, choć musiała włożyć inna spódnicę – nie mogła patrzeć na boczki wylewające się z tej nowej. W jej pracy wygląd był szczególnie ważny, gdyż pracowała w firmie zajmującej się pośrednictwem w sprzedaży nieruchomości, toteż często od niej zależało, by wywrzeć na kupujących odpowiednie wrażenie. Dzisiaj miała tylko trzy zaplanowane spotkania, które zaczynały się od południa, toteż ranek postanowiła spędzić w swojej ulubionej kawiarni, delektując się swoją ukochaną latte z odtłuszczonym mlekiem.
Kiedy usiadła przy stoliku, nie mogła się powstrzymać i zamówiła też kremówkę. Po chwili namysłu zadowoliła się małą porcją. Ciastko było pyszne, lecz nie mogła opędzić się od wizji tłuszczu osiadającego na jej biodrach. Sączyła powoli swoją latte, przeglądając jakieś czasopismo, kiedy usłyszała nad uchem jakiś miły głos:
-Wolne? – spojrzała nieco wyżej i utonęła w najbardziej błękitnych oczach, jakie kiedykolwiek widziała. Po chwili opanowała się na tyle, że mogła już swobodnie zlustrować całą sylwetkę właściciela owych oczu. Przyjemny widok, nie ma co… Omal nie prychnęła śmiechem, gdy zorientowała się, że on też jest rudy. Zmitygowała się w duchu i zabrała swoją torebkę z krzesła, mówiąc:
-Proszę bardzo. – na jego talerzu spoczywała największa kremówka, jaką tylko można było tu dostać. Zobaczył jej spojrzenie, bo powiedział:
-Jakoś nigdy nie mogę się najeść małą porcją. – wskazał na swój talerz. – tu dają najlepsze ciastka w mieście. – Amelia skinęła głową, zafascynowana jego wielkimi dłońmi. Wyobraziła sobie, jak bardzo muszą być ciepłe i opiekuńcze, kiedy błądzą po ciele kobiety. Wstała gwałtownie od stolika, nieomal wylewając jego czekoladę, po czym wyszła z kawiarni.
napisał/a: vingag 2009-01-30 00:10
Na ulicy zachciało jej się płakać – bo i co najlepszego zrobiła? Spotyka fajnego faceta, on jest dla niej miły, a ona po prostu ucieka, jak gdyby nigdy nic. Jeśli teraz straciła szansę na coś więcej, to się zabije, naprawdę… kompletna kretynka, nie ma chyba nikogo, kto byłby bardziej beznadziejny w tych sprawach…
Noga za nogą powlekła się do pierwszych klientów, którymi okazało się mrukliwe małżeństwo w średnim wieku. Narzekali nieomal na wszystko: na cieknący rzekomo kran, na kolor kafelków, na tapety salonie, na kurz w szafkach kuchennych. Starała się jak mogła, aby ich nie zbluzgać, ale mimo jej wysiłków, odeszli po niespełna godzinie, wciąż kręcąc nosami.
Z tej transakcji nie będzie nic, to już wiedziała.
Kolejny dom, który miała zaprezentować potencjalnemu nabywcy, stał na drugim skraju miasta, na małym osiedlu pod lasem. Śliczny domek, w starej architekturze, ale cieszący się niebywałym urokiem i dobrym stanem, toteż spodziewała się go szybko pozbyć, jak nie dzisiejszemu klientowi, to innemu. Takie klimatycznie domki zawsze szybko znajdują nabywców. Nieźle musiała się nagimnastykować, by mimo okropnych korków, dotrzeć na miejsce spotkania. Jednak kiedy wysiadła z samochodu, klient już na nią czekał. Stał odwrócony do niej tyłem, wpatrzony we front domu. Kiedy usłyszał jej kroki, odwrócił się:
-Te rzeźbienia są naprawdę… - urwał. Amelia także straciła głowę , to był ten mężczyzna, któremu uciekła przed dwoma godzinami od stolika. Nie wiedziała, jaki los znów ich ze sobą zetknął -… wspaniałe… - dokończył, patrząc w oczy Amelii, a ona nie wiedziała, czy mówi o jej oczach, czy zdobieniach ganku, rzeczywiście imponujących. Opanowała się na tyle, że mogła wprowadzić go do domu, opowiadając powoli o poszczególnych jego zaletach.
-Pańska żona będzie zachwycona… - powiedziała, wprowadzając go do jasnej, przestronnej kuchni, idealnej do porannych śniadań.
-Nie mam żony – powiedział rozbawiony, a ona ofuknęła się w duchu, że jej serce podskoczyło z radości na te słowa. „To, że nie ma żony, nie oznacza, że nie ma dziewczyny”
-Dziewczyny też nie mam. – powiedział. – Także jestem skazany na samotne gotowanie. Właśnie, nie wiem, czy taki duży dom jest mi w ogóle potrzebny. Samotny mężczyzna niewiele ma potrzeb… - uśmiechnął się, a ona po tym uśmiechu postanowiła, że na siłę zatrzyma go w tym domu, nawet największym kosztem.
-Niekoniecznie samotny! –Wypaliła, zanim zdążyła się powstrzymać. Spojrzał na nią z diabelskimi ognikami w oczach, a jej kolana ugięły się od tego płomienistego spojrzenia.
-Co pani ma na myśli? – zapytał, a ona zaczęła się plątać, rumieniąc się z chwili na chwilę coraz bardziej.
-To znaczy.. mi chodziło o to, ze na pewno… jest dużo kobiet, które chciałyby… - zaplątała się… - najwyższy czas obejrzeć łazienkę! – Krzyknęła i energicznie ruszyła w stronę wyjścia. Nie uszła daleko, bo na jej ramieniu zacisnęła się silna dłoń. Poczuła pulsujące gorąco, nie w dłoni, ale tam niżej, na dole… Jeszcze jej się nie zdarzyło, żeby od samego dotyku dłoni… Usiłowała zachować bezpieczny dystans, kiedy jednak jego twarz znalazła się bardzo blisko, nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Chciała uciekać, on jest przecież obcym mężczyzną, nie zna go, może być morderca…. Coś w głębi duszy mówiła jej jednak, że tak nie jest, tak być nie może… Poczuła na ustach wilgotny nacisk jego warg i już nie mogła się opanować; zadrżała, przyciskając się do niego w nagłej gorączce, która zawładnęła całym jej ciałem. On się uśmiechnął, oderwał ją na chwilę od siebie, po czym wyciągnął dłoń:
-Maciej. – powiedział z szelmowskim uśmiechem.
-Amelia. – i po chwili znów znalazła się w jego ramionach. Uniósł ją lekko, po czym posadził a jednym z kuchennych blatów. Zbliżył się do niej, kolanem rozszerzając jej uda. Oparł się o nią całym ciałem, zmuszając ją delikatnie, by jej ciało wygięło się w lekki łuk. Wciąż byli w ubraniach, Amelia jednak czuła go przy sobie całego. Dosłownie całego. Jego męskość ocierała się rytmicznie o jej dżinsy, doprowadzając ją niemal do szaleństwa. Jego dłonie, te duże, gorące dłonie, zawędrowały na jej plecy, a język szalał w ustach, schodząc coraz niżej, na szyję, potem na piersi. Poczuła, jak sutki kurczą się i twardnieją pod wpływem jego dotyku i zapragnęła mieć go całego. Ale on był opanowany, powoli bawił się jej piersiami, tylko przyspieszony oddech zdradzał, jak bardzo jest podniecony. Jej dłonie lekko niczym skrzydła motyla opadły na jego barki, po czym poczęły bawić się rudymi kędziorami na jego głowie. Kiedy chciał rozpiąc jej bluzkę, spięła się w sobie…
-Może przejdziemy do sypialni, tam można zasłonić okna… - wyszeptała.
-Nie. – powiedział zachrypniętym głosem, gryząc jej szyję… - chcę cię widzieć całą. Jesteś piękna… - szeptał, guzik po guziku, rozpinając jej bluzkę.
-Nie jestem. – zaprotestowała. – Ostatnio przytyłam dwa kilo. – przyznała z rozbrajającą szczerością, nie przestając się bawić jego włosami.
-Jak dla mnie, możesz przytyć nawet dwadzieścia… - co miała zrobić, słysząc takie wyznanie? Zaufała mu i pozwoliła, by bluzka opadła na podłogę wraz z jego koszulą. Poczuła gorąco bijące jego klatki piersiowej, przywarła do niego, drżąc spazmatycznie. Nie dał jej długo jaj czekać. Uniósł ją lekko i zdjął spodnie, pozwolił, by rozpięła suwak od jego dżinsów. Wyswobodził się ze spodni, mocując się jednocześnie z haftkami od jej stanika, który zaraz potem opadł na blat. Oboje byli nadzy. Amelii zakręciło się w słowie, kiedy uświadomiła sobie, że on jest całkiem nagi, że może dotykać jego ciepłej skóry. Nie zdążyła powrócić do rzeczywistości, kiedy wszedł w nią jednym mocnym pchnięciem. Uniósł lekko jej biodra do góry, by ułatwić sobie dostęp, poruszając się w niej rytmicznie. Ich ciała wkrótce zgrały się w jeden rytm, jej i jego biodra falowały razem, w akompaniamencie ich przyspieszonych oddechów. Amelia czuła go całego w sobie, dawno nie czuła takiej słodkiej rozkoszy, jak teraz, kiedy spojrzała w jego błękitne oczy. Usiłowała się uśmiechnąć, ale w tym momencie jaj usta ogarnął spazm spełnienia, a ciało naprężyło się w wybuchu rozkoszy, rozlewającej się po całym ciele. W tym momencie nie myślała nic, nic nie widziała, był tylko on i przyjemność, jaką jej sprawiał. Chwilę później z jego ust także wydobył się chrapliwy jęk, wykonał kilka spazmatycznych drgnięć i zastygł na moment, ogarnięty spełnieniem. To była ich chwila…
Jakieś dwie godziny później zbierali z podłogi swoje ubrania po jeszcze jednym miłosnym spełnieniu. Amelia już dawno przestała się spieszyć na spotkanie, które i tak przeszło jej koło nosa. Poprosił o numer telefonu…
-Spróbuj nie zadzwonić… - zagroziła mu. – przez ciebie mogę wylecieć z pracy i jak do tego zostanę sama na lodzie, znajdę cię. – powiedziała mu, zanim się pożegnali. On skinął głową z uśmiechem. Mimo tych słów miała wrażenie, że Maciej ten dom kupi, użyła w końcu najlepszych argumentów. Wiedziała też, że na pewno nie będzie mieszkał w nim sam…
napisał/a: ~Di 2009-01-30 14:20
"Tutaj, teraz i tak"

Sama do niego przyszła. Wcześniej przez myśl by mu nie przeszło, że sytuacja z najbardziej odważnych i wstydliwych marzeń będzie miała miejsce w rzeczywistości.
Nie był na nią przygotowany - kiedy zadzwoniła do drzwi, siadał do książek. Stos notatek porozkładanych na stole i czteropak piwa, dla towarzystwa. Na nic innego nie mógł przecież liczyć, egzaminy zbliżały się wielkimi krokami, a on nie dość, że nie uczył się nic, to jeszcze każdą wolną chwilę spędzał na marzeniach o kobiecie swojego najlepszego przyjaciela.
Bo tak z bólem serca musiał ją traktować.
Gdy stanęła w progu, nie miał bladego pojęcia, co się dzieje. Rafała przecież nie było, wyjechał trzy tygodnie temu, przykazawszy, że ma się nią zaopiekować. Nie zrobił tego. Dzwonił do niej raz na dwa dni spytać, czy czegoś jej nie potrzeba, nie zgadzał się na żadne spotkania w cztery oczy. Znał siebie, wiedział, jak się to wszystko skończy, nie chciał prowokować ani wystawiać siebie na żadną próbę. Nie mógłby zrobić tego Rafałowi. Gdyby nie on, nie miałby szans, żeby zostać w mieście, uczyć się, pracować. Ustawił mu życie, a równocześnie spieprzył je na całej linii, pojawiając się pewnego dnia w klubie z najpiękniejszą, najbardziej seksowną i pociągającą kobietą, jaką kiedykolwiek widział.
Teraz ten ideał kobiety siedział na jego kanapie, przeglądając notatki z prawoznawstwa i obracając w dłoni napoczętą puszkę jego piwa.
Stał oparty o rząd szafek, w bezpiecznej odległości, zaciskając palce na rączce szuflady. Gorączkowe myśli - czego chce, niech wyjdzie, Boże, co ona do cholery robi…
Pod zaciśniętymi kurczowo powiekami przesuwały się sugestywne obrazy z jego snów, tak realistyczne, tak pociągające, tak żywe…
Możliwe.
- Wszystko w porządku? – zapytała powoli. Zmusił się, żeby otworzyć oczy. Natrafił na rozbawione spojrzenie. Patrzyła na niego z lekko rozchylonymi ustami. Nienawidził jej w tej chwili najbardziej na świecie. Patrzyła tak, że miękły kolana, a resztki hamulców puszczały, patrzyła, jak nigdy nie powinna na niego patrzeć i jeszcze głupkowato pytała, czy wszystko w porządku.
Nie, nie było w porządku. Kiedy tylko pojawiła się w jego życiu, równocześnie stając się światem Rafała, przestało być ‘w porządku’.
Zanim pozbierał myśli, żeby cokolwiek powiedzieć, ona spoważniała i odwróciła wzrok. Z twarzy zniknął uśmiech.
- Nie odzywa się. Drugi tydzień nie daje żadnego znaku życia. Miał przyjechać w weekend. Olał mnie – wodziła palcami po kartce w książce. – Masz od niego jakieś wiadomości? Zresztą, nie, nie chcę wiedzieć. Pewnie ma jakiś powód, żeby mnie oszukiwać.
Poczuł, jakby dostał obuchem w głowę. Nie miał pojęcia, o czym ona mówi. Jak mogła sugerować, że Rafał ją zdradza… A co ona robiła? Przylazła do niego bez zapowiedzi, wodzi go na pokuszenie z miną pustelnicy, jak gdyby zupełnie nie rozumiała, co się dzieje i jeszcze oskarżała jego dobroczyńcę…
Chciał powiedzieć to, co myślał. Że się myli, że Rafał taki nie jest, że on by jej nie wystawił, że ona jest dla niego wszystkim. Nie mógł wydusić z siebie żadnego z tego typu słów. Wydały się zbyt nieszczere w delikatnym tylko brzmieniu w jego głowie, a już na pewno nie nadawały się do wypowiedzenia na głos.
Wiedziała, czego chce. I nie były to zapewnienia o wiecznej miłości Rafała. Nawet, gdyby chciał, to i tak nie mógłby jej ich dać.
- Myślisz, że przesadzam – stwierdziła. – I pewnie masz rację. Nie ma sensu rozmawiać z przyjacielem swojego faceta. Cholerna męska solidarność – parsknęła z ironią. – Całe życie razem, tak? Ty i Rafał. Dwóch herosów, wojowników świata, przyjaciół na zawsze. Z jednej gliny?
Wstała z kanapy i podeszła do niego. Stanęła blisko, przyglądając się. I ciągle zaciskała palce na puszce.
Założone na jedno ramię, gęste, długie, brązowe włosy wydawały się lśnić w blasku tej cholernej jarzeniówki.
Powietrze zgęstniało, kiedy spojrzał jej w oczy. Ciemne, zasnute jakąś mgiełką…
- Słuchaj, Robert. Może to nie jest odpowiednia pora, ale odpowiedniejszych chyba nie będzie. Jeśli jest coś, co powinnam wiedzieć o Rafale, o czymkolwiek, powiedz mi to teraz, bo potem nie będę chciała już słuchać. Jest coś takiego?
Pokręcił tylko głową. Szafka, jedyny stabilizujący przedmiot, uciekał mu spod pleców. Dłonie spociły się, gdy obserwował, jak powolnym ruchem opróżnia pół zawartości puszki i odstawia ją na stolik.
- Co… ty… robisz…? – wyksztusił, kiedy zaczęła rozpinać płaszcz.
- Przecież wiesz.
Jej głos był cichy, a mimo to tak wyraźnie słyszał każdą głoskę.
- Powiedz jedno słowo, a przestanę.
Wtedy wiedział, że przegrał. Właściwie nawet nie podjął walki; z rezygnacją opuścił ręce wzdłuż ciała. Tylko patrzył, czując narastające przerażenie, podniecenie i tysiąc innych, sprzecznych uczuć.
Rzuciła płaszcz na fotel. Trzęsły mu się dłonie, gdy naprowadziła je na guziki bluzki. Rozpinał je powoli. Teraz już nie grał na zwłokę, teraz już nie zależało mu na czasie.
Wielki przegrany.
napisał/a: ~Di 2009-01-30 14:21
Ona pocałowała go po raz pierwszy. Tutaj, w tym cholernym salonie, w tym obrzydliwym, jasnym świetle. Smakowała piwem, kawą, jakąś dzikością, w połączeniu ze słodkim, bliżej niezidentyfikowanym zapachem jej włosów, stanowiło to hybrydę zawładniającą zmysłami smaku i powonienia.
Widmo Rafała, jej gorycz i jego wątpliwości – zniknęły. Nie przywoływał ich z powrotem. Nawet już o nich nie myślał. Objęła w posiadanie kolejny zmysł – szósty – jego myśli należały do niej.
Cały należał do niej. Ściągnęła z niego koszulę, z namaszczeniem przesuwając palcami po gładkiej skórze, zarysowanych mięśniach, rwanych niecierpliwym oddechem żebrach…
Odsunęła się od niego na kilka milimetrów; smagała ciepłym powietrzem jego policzek, rozpinając zatrzaski paska – jednym szarpnięciem zsunęła z jego bioder dżinsy. Został w samych tylko bokserkach. I we wstydzie. Własnym, palącym wstydzie.
Rzuciła znaczące spojrzenie w kierunku sypialni. I cholera, uśmiechała się. Nie powinna. Nie powinna była tutaj przychodzić, nie, nie, nie…
Stanęła na miękkim dywanie i pozwoliła mu patrzeć, jak powoli zdejmuje z siebie krótką spódniczkę. Włosy rozsypały się po nagich plecach, miała na sobie jedynie bieliznę i niebotycznie wysokie szpilki.
Nie było szans na ucieczkę. Właściwie nie było szans na nic. A mimo to wahał się dłuższą chwilę. Stała w progu sypialni. Cierpliwa. Spokojna.
Mógł walczyć ze sobą całą noc, a i tak by nie wygrał. Nie miał jej nic do zaoferowania.
Wyciągnęła do niego rękę, a on ją uścisnął.
Nagle zdał sobie sprawę, że przecież cały on, to wcale nie jest nic.
Wysokie szpilki zostawiła przy łóżku. Uśmiechnęła się. Lekko, na zachętę. Delikatnie. Zatopiła palce we włosach u nasady jego karku. Teraz on się uśmiechnął. My – hedoniści.
Zapadła się w miękką pościel. Sprawiała wrażenie, jakby doskonale pasowała do łóżka, w którym przecież nigdy jej nie było. A może jednak to tylko złudzenie? Może w dalszym ciągu jedynie się usprawiedliwiał?
Pod jego ciężarem wydawała się cholernie drobna. Wąskie ramiona, wyraźnie zaznaczone obojczyki zbiegające się w dwa urocze uwydatnienia, szczupłe ręce z siłą przygarniające jego plecy, smukłe biodra wyrywające się do jego z niemal dziką namiętnością, oklepane, ale innego słowa nie był w stanie użyć w tej chwili. Jej stanik, jej stringi, to wszystko było irytujące niepotrzebne, nie teraz, kiedy tylko krok dzielił go od szaleństwa, do którego zbliżał się za każdym razem, gdy patrzył na nią tak inaczej.
Właśnie stawał nad przepaścią. Gdy przyciągnęła go do pocałunku, mocnego, głębokiego, niecierpliwego, nie był w stanie utrzymać się na ramionach. Zniknęła jego siła, niepewność, wątpliwość, cały jego świat nagle zdał się mieć nową hierarchię, z nią w samym centrum, z nią, łamiącą wszelkie możliwe reguły, zasady, budującą fundamenty dziwnej moralności, bo jak właściwie mogli robić to, co robili albo jakim cudem to, co robili, mogło wydawać się takie właściwe.
Prowadziła jego palce po swoim ciele, zapoznawała je z miejscami, gdzie były najbardziej pożądane, wskazywała dokładnie, jak doprowadzić ją do szaleństwa, zawładniając ostatnimi zmysłami, jakich mu jeszcze nie odebrała. Dotykiem rozpoznawał gładkość skóry, o jakiej nie śnił w najodważniejszych snach, wzrok nie potrafił ogarnąć piękna i zmysłowości, a słuch nie nadążał z przetwarzaniem impulsów; jej jęki, jej szepty, jej głośny oddech wypełniały cały pokój, wypełniały jego głowę, zagłuszały wszystkie myśli, poza tymi, że jest idealna, że tak, że och, że dokładnie, że tylko ona i nikt więcej.
Uwolnił ją ze stanika, dokładnie badając delikatną strukturę jej piersi. Prężyła się pod jego dotykiem, szczelnie przyciskając biodrami do jego i czując go mocno, a jednak ciągle odwlekając chwile ostatecznego spełnienia. Dzielił ich jedynie cienki materiał półprzezroczystych majteczek i bawełna jego bokserek. Żadna przeszkoda, zupełne nic.
Przesuwał policzkiem po jej piersiach, płaskim brzuchu; pociągnął paseczki stringów, zsuwając je z jej gładkich nóg. Ostrożnie schodził niżej, zamykając palce na jej udach, przytulając policzek do ich wewnętrznej strony. Trzymał ją mocno, kiedy całował gorącą skórę, gdy zaś dotarł w najwrażliwsze miejsce jej ciała, wygięła się w łuk, zaciskając palce w jego włosach.
Pociągnęła go z powrotem na siebie, nie starając się już opanowywać oddechu. Całował ją delikatnie, czule, bardziej stanowczo i pewniej, niż poprzednio.
Ostatkiem sił uwolniła go z bokserek. Przytuliła go mocno, obejmując nogami jego biodra. Scałowała kropelki potu z jego skroni i spojrzała na niego z wyczekiwaniem.
Przymknął oczy, ostrożnie się w niej zanurzając. Najpierw powoli, potem szybciej i mocniej. Rytm odnalazł się sam, odwieczny i oczywisty, namiętny i porywający; z jej językiem w jego ustach, jego szepcie, dotyku opuszków palców na wilgotnej od potu skórze, grze mięśni, napinających się i rozluźniających; przedziwny mechanizm, a taki w swojej przedziwności prawdziwy.
Mógłby ją kochać całe życie. Tak czy inaczej. Fizycznie, psychicznie, abstrakcyjnie i rzeczywiście. Jakkolwiek.
To była ostatnia myśl, zanim jego świat eksplodował na miliony kawałeczków, tylko po to, by sekundę później jawić się w zupełnie nowych kształtach – leżącej pod nim, rozgrzanej, nieco oszołomionej kobiety, wtulającej mocno twarz w zagłębienie jego szyi.
I nic więcej nie miało w tej chwili najmniejszego znaczenia.


~Di