oboje schrzaniliśmy sprawe ...

Miałam kiedyś cudownego chłopaka, a przynajmniej zdawało mi się, że jest cudownie. Była to osoba wyjatkowa. Zawsze kojarzył mi się z takimi nienaruszalnymi zasadami moralnymi. Nie pił w ogóle alkoholu, nie palił, nie ćpał. Szanował innych ludzi, czasem aż nadto. Nie podał nigdy numeru gg czy koma swoich znajomych, zanim nie zapytał ich o zdanie. Miłość, kobiety ... Chciał mieć jedną dziewczynę na całe życie. Zawsze mówił, że najważniejsze dla niego u kobiety jest to, żeby była naturalna i żeby dobrze się z nią dogadywał. Wygląd schodził na plan dalszy. Ja podobno mu się podobałam. Cenił we mnie to, że prawie wcale nie używałam makijażu, włosy miałam długie naturalnego koloru, ubierałam się normalnie, a nie jak jakaś puszczalska lala. Poprostu byłam jedną z wielu przeciętną myszką, ale podobno za to mnie kochał. Pamiętam jeszcze jak powiedział mi "Nie zmieniaj się, jesteś ideałem". Ale po dwóch latach dowiedziałam się, ze z kims się spotyka. Przed naszym rozstaniem miał inną dziewczynę 2 miesiące. Jak ona wyglądała? Na twarzy tapeta, ciuchy i figura - chodząca prowokacja. Pije, pali, biega po dyskotekach, których on tak bardzo nie lubi. Moje przeciwieństwo. Jak to się stało, że tak szybko zmienił ideał? Nie mogłam zapomnieć i postanowiłam walczyć o niego. Upodobniłam się trochę do tej jego laluni, choć na pewno jej nie dorównam, bo nie pale, pije może raz na miesiąc. Niedawno ona go zostawiła. Miałam nadzieje, że do mnie wróci, ale powiedział mi, że to ja wszystko schrzaniłam tym, że się zmieniłam. Dodatkowo wpierał mi, że moja zmiana nastąpiła zanim poznał swoją byłą i nasze rozstanie było moją winą. Co ja mam o tym myśleć?