gdyby nie to ze boje sie smierci nie bylabym tu minuty dluzej...

Postanowilam po raz pierwszy to co zalega we mnie wyrzucic na forum, czy bedzie lzej? tego nie wiem...
Bylam w ponad 4 i pol letnim zwiazku, dwa lata bylismy zareczeni. roznie bywalo. awantury glownie byly o pieniadze, o moja wolnosc-ciagle klotnie o wyjscia z kolezankami, zazdrosc, pozniej klamstwa. Zbieralm sie do rozstania dwa lata, w czerwcu podjelam w koncu decyzje o rozstaniu, po prostu zakomunikowalam mu, ze mam dosc, ze to koniec... o co poszlo? szczerze-teraz tak na prawde nie pamietam co bylo powodem tak drastycznej decyzji... wygralam wycieczke w pracy a raczej szkolenie do zakopanego, zrobil mi awanture, ze nigdzie nie jade, ze sama, ze pewno z kims. w koncu pojechalam i wtedy cos we mnie peklo, ze mam pieklo, ze kiedys zamknie mnie w klatce a teraz w tym momencie stawala sie ona dla mnie za mala... pozniej 16 czerwca bylismy jeszcze razem na slubie znajomych-nie chcielismy robic wielkiego halo z rozstania i zachowalismy sie jak dorosli ludzi-chociaz raz... po slubie az do wrzesnia zero kontaktu. dzwonil moze raz do mnie i to bylo tyle. zero staran po tylu latach bycia razem. ok przez trzy mies swietnie sie trzymalam, odnowialam kontakty, swietnie sie bawilam. jednym slowem zaczelam zyc. wiedzialm ze po 2 tyg od naszego spotkania znalazl soebie dziewczyne, jakos mnie to nie ubodlo. a teraz od poltora mies nie daje sobie rady... jest z ta dziewczyna szczesliwy, on ma 29 lat ona 19, jest mlodsza ode mnie ja mam 22lata. dzwonil raz do mnie pozniej ja do niego, byly lzy prosby wroc, kocham Cie. nic to nie dalo. powiedzial mi, ze mysli o mnie ze mnie kocha, ale nie chce byc juz ze mna. mowil ze wie ze bedzie zalowal i ze dla niego bedzie za pono. oddalabym dusze diablu by cofnac czas, by wrocil... niestety wiem ze go nie odzyskam. zycie stracilo sens nie weim jak dalej zyc, ludze sie ze pewnego dnia wroci. najgorsze ze nie potrafie ulozyc sobie zycia, z nikim sie nie spotykam, nie moge jakas blokade wew mam w sobie. boje sie ze juz tak zostanie, ze kocha sie raz. 4 mies juz nie jestesmy razem. zmadrzalam, zrozumialam swoj blad, przeprosialm za glupote jego. a on? jest szczesliwy z jakas gowniara mimo tego ze tak zapewnial ze kocha... co robic? widzicie jakas szane dla nas? moze sie opamieta? ale za dlugo sa razem zeby bylo to to ze chce sie odegrac. gdyby nie to ze cholernie boje sie smierci nie chcialabym byc minuty dluzej na tym swiecie...